Το κείμενο προσχώρησης της Σοσιαλιστικής Έκφρασης στον ΣΥΡΙΖΑ

Το κείμενο προσχώρησης της Σοσιαλιστικής Έκφρασης στον ΣΥΡΙΖΑ

αναδημοσιευμένο απο τήν Σοσιαλιστική Έκφραση 
Η Σοσιαλιστική Έκφραση, «κατανοώντας τη κρισιμότητα αυτής της περιόδου και την ανάγκη συσπείρωσης γύρω από το βασικό μέτωπο της ταξικής πάλης το οποίο εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να προσέλθει στον κοινό αγώνα και να πλαισιώσει κοινωνικά, πολιτικά κι οργανωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ για να συμβάλει έτσι με όλες τους τις δυνάμεις στην πορεία για την αλλαγή και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας»

Το κείμενο της Σοσιαλιστικής Έκφρασης:

Το βάθεμα της κρίσης, η αγωνιστική διέξοδος και η συμμετοχή  των υποστηρικτών  της Σοσιαλιστικής Έκφρασης στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Ολοταχώς για μία νέα παγκόσμια οικονομική κρίση

1. Η κρίση του καπιταλισμού που ξέσπασε το 2007-2008 κι η συνακόλουθη ανοιχτή επίθεση της αστικής τάξης σε όλες τις άλλες τάξεις και σε όλα τα μέτωπα (συνθήκες εργασίας, μισθοί-συντάξεις, φορολογία, κοινωνικές παροχές, ιδιοκτησία, αποταμιεύσεις, αστυνόμευση, δημοκρατικές διαδικασίες, ελευθερία έκφρασης) γυρνάει τον κόσμο έναν αιώνα πίσω όταν τα εργατικά συνδικάτα δεν ήταν αρκετά ισχυρά για να προστατεύσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και δεν υπήρχε ακόμη κοινωνικό κράτος.

2. Στην πραγματικότητα η καπιταλιστική κρίση ξεκινά από το πετρελαϊκό και πληθωριστικό σοκ της δεκαετίας του ’70, συνεχίζεται με την κρίση χρεών στις αναπτυσσόμενες χώρες της Λατ. Αμερικής τη δεκαετία του ’80 και την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στις αναπτυγμένες οικονομίες, τη βαθιά και μακροχρόνια ιαπωνική στασιμότητα και την ασιατική κρίση της δεκαετίας του ’90, την χρηματιστηριακή κρίση των εταιριών πληροφορικής και νέων τεχνολογιών του 2001-2002 για να φθάσουμε στην διατλαντική χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008 που κλόνισε τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά και κράτη βυθίζοντας τα στα χρέη.

Η απάντηση του καπιταλισμού και τα αποτελέσματα της

3. Η απάντηση του καπιταλισμού στη κρίση ήταν το άνοιγμα των αγορών, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και σταδιακή ιδιωτικοποίηση όλων των κρατικών φορέων κι υπηρεσιών και ένα νέο κύμα παγκοσμιοποίησης το οποίο πυροδότησε η κατάρρευση των γραφειοκρατικά σχεδιασμένων οικονομιών των ΕΣΣΔ, Αν. Ευρώπης και Κίνας και των σταλινικών καθεστώτων τους προσφέροντας προσωρινά διέξοδο στον διεθνή καπιταλισμό. Τη χρηματοδοτική στήριξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής επέκτασης ανέλαβε το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα προκαλώντας ένα τεράστιο πιστωτικό τσουνάμι που άναρχα και κερδοσκοπικά οδήγησε στην υπερχρέωση όλες σχεδόν τις αναπτυγμένες οικονομίες. Οι τάσεις αυτές διεκόπησαν μερικώς με το χρηματοπιστωτικό ‘ατύχημα’ του 2007-2008.

4. Όμως, από το 2008 ως σήμερα καμία αναπτυγμένη οικονομία δεν έχει συνέλθει ανακτώντας τον αναπτυξιακό της βηματισμό, με  παραγωγικές επενδύσεις που να δημιουργούν μαζικά νέες θέσεις εργασίας. Αιτία γι’ αυτό είναι, σύμφωνα με την μαρξιστική ανάλυση, η βασιζόμενη στη λειτουργία της αγοράς μείωση του μέσου ποσοστού κέρδους εξαιτίας μιας άναρχης μακροχρόνιας συσσώρευσης πλεονάζουσας παραγωγικής ισχύος που μένει έτσι αναξιοποίητη. Από το 2008 ως σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα δεν επέλυσε κανένα από τα θεμελιώδη προβλήματα κι ανισορροπίες του επειδή αδυνατεί να αντιμετωπίσει την κρίση του ανασχεδιάζοντας και μεταστρέφοντας το πλεονάζον παραγωγικό δυναμικό του σε άλλες χρήσεις. Αντίθετα, οι καπιταλιστές μιας χώρας ή περιφέρειας επιδιώκουν να σώσουν τις δικές τους τράπεζες κι επιχειρήσεις και μέσω του ανταγωνισμού και της κρίσης να αφανίσουν τις επιχειρήσεις των καπιταλιστών μιας άλλης χώρας ή περιφέρειας με τελικό θύμα πάντα τους εργαζόμενους απανταχού γης.

5. Οι προσπάθειες αυτές επιλεκτικής διάσωσης των ‘ημετέρων’ τραπεζών, επιχειρήσεων και κρατών πραγματοποιούνται μέσω της πιστωτικής επέκτασης που προσαυξάνει τον όγκο χρεών της παγκόσμιας καπιταλιστικής αλυσίδας. Τα παλιά χρέη ‘αντιμετωπίζονται’ με νέα δάνεια και χρέη που χρηματοδοτούνται με την εκτύπωση χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες. Απόδειξη του φαύλου κύκλου και της παγίδας χρεών στην οποία έχει πέσει η παγκόσμια οικονομία είναι η αύξηση του λόγου χρέους/ΑΕΠ στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας : από 160% το 2001 σε 200% το 2009 και 215% το 2013.

6. Ουσιαστικά ο ταξικός πόλεμος έχει οξυνθεί διεθνώς μετά το 2008 σε όλη την Δύση, όπου η κεϋνσιανή πολιτική της νομισματικής πληθωριστικής επέκτασης και των διασώσεων τραπεζών και κρατών ευνοεί την ολιγαρχία του πλούτου, διευρύνει τις εισοδηματικές και κοινωνικές ανισότητες (βλ μετάβαση στην κοινωνία του 10%, του 5% και του 1%) και συμπιέζει την μεσαία τάξη, εξαφανίζοντας και κάθε δυνατότητα μαζικής κατανάλωσης κι άρα ανάπτυξης μέσω της ζήτησης.

Οι μισθωτοί εργαζόμενοι δεν έπαψαν ποτέ να υφίστανται μετά το 2008 τις συνέπειες της μονομερούς και ταξικής καπιταλιστικής διαχείρισης της κρίσης, αφού για τη μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων και χρεών που έτσι δημιουργούνται, επιστρατεύονται πολιτικές δημοσιονομικής κι εισοδηματικής λιτότητας όπως: μείωση  μισθών και συντάξεων, γενική τάση μείωσης του μεριδίου της εργασίας υπέρ των κερδών του κεφαλαίου στο εθνικό εισόδημα, αύξηση ανεργίας ή/και υποαπασχόλησης, αύξηση μερικής και προσωρινής εργασίας, γενίκευση των χαμηλά αμειβομένων θέσεων εργασίας, εξάπλωση της απλήρωτης εργασίας μέσω καθυστερήσεων, αποδόμηση εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων, συρρίκνωση κοινωνικών παροχών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, αύξηση φορολογικών βαρών και παράλληλα διόγκωση της φοροδιαφυγής.

7. Μόνη αναπτυξιακή διέξοδος που απομένει είναι οι εξαγωγές. Καθώς όμως είναι αδύνατο όλοι να εξάγουν το σύνολο της παραγωγής τους και καθώς ανταγωνίζονται σκληρά για ν’ αυξήσουν τα μερίδια αγοράς τους σε συνθήκες στασιμότητας, βρισκόμαστε σήμερα σε ένα κλιμακούμενο νομισματικό πόλεμο υποτιμήσεων που αποσταθεροποιεί τις διεθνείς σχέσεις ανταλλαγής και πυροδοτεί προστατευτικά μέτρα στο εμπόριο αποδυναμώνοντας τους ρυθμούς ανάπτυξης των οικονομιών. Έχουμε εισέλθει, λοιπόν, σε μία μακρόχρονη περίοδο στασιμότητας στην παγκόσμια οικονομία με ορατό πάντα τον κίνδυνο ξεσπάσματος νέας χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Ο μύθος της εξόδου της Ελλάδας από την κρίση

8. Το επίσημο επιχείρημα ότι οι πολιτικές σκληρής λιτότητας που ασκήθηκαν από την τρόικα οδηγούν στην ανάκαμψη των υπερχρεωμένων οικονομιών όπως η ελληνική που γνωρίζει μικρή αύξηση του ΑΕΠ το 2014, είναι έωλο γιατί δεν υπάρχει παραγωγική ανάπτυξη, δεν υπάρχει συμμετοχή της κοινωνίας. Η στήριξη στις εξαγωγές δεν μπορεί να γίνει σε συνθήκες ευρωπαϊκής στασιμότητας και τέλος, η λιτότητα αποτρέπει τις επιχειρήσεις να επενδύσουν εξαιτίας της αδυναμίας πωλήσεων.

9. Συνεπώς, η εμμονή της τρόικας στα μνημόνια και τη λιτότητα δεν αποσκοπεί στη μείωση του χρέους και την ανάπτυξη της οικονομίας. Αποσκοπεί στην καταστροφή μεγάλου μέρους της οικονομίας μέσω της συρρίκνωσης του διαθέσιμου εισοδήματος και της ζήτησης ώστε να μειωθούν οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων, να αδειάσει η εγχώρια αγορά από παραδοσιακές εθνικές δυνάμεις αφήνοντας ζωτικό χώρο επέκτασης στους ξένους πιστωτές και να συμπιεσθεί μέχρι στραγγαλισμού το εισόδημα των νοικοκυριών προκειμένου να αδυνατούν να πληρώσουν τα χρέη τους και να κατασχεθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Συσπείρωση της αριστεράς για μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πρελούδιο κοινωνικής αλλαγής

10. Μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές είχαμε μία σημαντική φθορά της ΝΔ που μερικώς αντισταθμίστηκε προσελκύοντας ψήφους από την άκρα δεξιά μετά την αποκάλυψη της δολοφονικής και παραστρατιωτικής δράσης της Χρυσής Αυγής και τη δικαστική δίωξη της όπως και τη δίωξη του Καρατζαφέρη (ΛΑΟΣ), την ουσιαστική απαξίωση και πιθανή ολοσχερή διάλυση του ΠΑΣΟΚ κι άλλων κεντρώων ή σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων (ΔΗΜΑΡ, Ελιά), την σεκταριστική όσο και διασπαστική για το εργατικό κίνημα και την αριστερά στάση του ΚΚΕ να κρατά ίσες αποστάσεις από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζοντας τους πολιτικά, και την αδιαμφισβήτητη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ που πλέον προβάλλει με το αριστερό του πρόγραμμα ως η μόνη βιώσιμη εναλλακτική κυβερνητική λύση για την κοινωνία,ενάντια στην πολιτική της λιτότητας και της ύφεσης των μνημονίων.

11. Είναι πλέον φανερό πως ένα μεγάλο κοινωνικό ρεύμα κινείται προς τ’ αριστερά την ίδια ώρα που ασκούνται τρομακτικές πιέσεις από την αστική τάξη και τα φερέφωνα της (πολιτικοί, Τύπος κλπ) προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να κινηθεί προς τα δεξιά με το πρόσχημα-απειλή του ασφυκτικού πλαισίου των ευρωπαϊκών συνθηκών και της αδιαλλαξίας της γερμανικής ελίτ στην πολιτική των μνημονίων που μπορεί να θέσει την  χώρα εκτός ευρώ και σε άμεση χρεοκοπία. Η ελληνική κι ευρωπαϊκή αστική τάξη τρέμει στην ιδέα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ γιατί θεωρεί πως ακόμη κι ένα μετριοπαθές αριστερό ρεφορμιστικό πρόγραμμα που θα παρεκκλίνει από την σκληρή ταξική πολιτική που τώρα ασκείται στις χώρες του νότου αλλά σταδιακά και πανευρωπαϊκά θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου βγάζοντας τις λαϊκές τάξεις στο προσκήνιο της πολιτικής με ανάληψη ενεργού δράσης και πρωτοβουλιών επιθετικών, αντίθετα με ότι συνέβαινε ως τώρα που η ταξική πάλη από την πλευρά των εργαζομένων είχε αμυντικό χαρακτήρα και ασθενή (καθότι διασπασμένη) πολιτική στήριξη. Φοβούνται δηλαδή πως ακόμη κι ορισμένες απλές αυτονόητες μεταρρυθμίσεις από μία κυβέρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα είναι ικανές να ανατρέψουν τους πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης στην Ευρώπη ακυρώνοντας στην πράξη την νεοφιλελεύθερη συνταγή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που βασίζεται σε μία στυγνή πολιτική ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Κι έχουν απόλυτο δίκιο γιατί με μία κυβέρνηση της αριστεράς που θα αμφισβητήσει τα ιερά και τα όσια της αυθεντίας των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης στη διαχείριση αυτής της κρίσης, οι εργαζόμενοι θα αναθαρρήσουν και θα σπεύσουν να στηρίξουν έμπρακτα την κυβέρνηση τους ωθώντας την μάλιστα στην υλοποίηση των προγραμματικών της δεσμεύσεων που ενδεχομένως να διστάζει να εφαρμόσει.

12. Βασική όμως προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να ανοιχτεί από τώρα στην ελληνική κοινωνία και να καλέσει τα πρωτοπόρα εκείνα στελέχη από την νεολαία και την εργατική τάξη να πλαισιώσουν τις γραμμές μάχης (τομέας που υποφέρει και υπάρχει σοβαρή αναντιστοιχία εκλογικής δύναμης και οργανωμένης λαϊκής βάσης) μέσα κι έξω από το κόμμα, στα συνδικάτα και την τοπική κοινωνία.

13. Η ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να λάβει συγκεκριμένη μορφή ενωτικής δράσης της αριστεράς με άξονα την αυτενέργεια και την οργάνωση των εργαζομένων γύρω από ένα κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να περιλαμβάνει :

(α) την κοινωνικοποίηση και τον έλεγχο των εργαζομένων στις τράπεζες, καθώς και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας,(χωρίς αποζημίωση των προηγούμενων ιδιοκτητών)

(β) την κοινωνικοποίηση και αυτοδιαχείριση από τους εργαζόμενους όσων επιχειρήσεων κλείνουν παράλληλα με την προώθηση μορφών κοινωνικής οικονομίας (αγροτικοί και καταναλωτικοί συνεταιρισμοί, ενώσεις παραγωγών),

(γ) τον επανέλεγχο όλων των συμβάσεων των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων κι εφόσον διαπιστωθούν αθέμιτες και επιζήμιες για το δημόσιο συμφέρον διαδικασίες να επανέλθουν σε καθεστώς δημόσιας και κοινωνικής διαχείρισης,

(δ) τον δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο όλων των συμβάσεων προμηθειών, δημοσίων έργων, εξοπλιστικών προγραμμάτων κλπ με στόχο την αποκατάσταση της διαφάνειας και τη καταπολέμηση της διαφθοράς,

(ε) την ανακατανομή των φορολογικών βαρών υπέρ των χαμηλόμισθων και μη προνομιούχων, τον γρήγορο έλεγχο για όλες τις λίστες φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής (Λαγκάρντ, Λιχτενστάιν κ.α.) και τον έλεγχο όσων έκαναν εξαγωγή κεφαλαίων από το 2007 κι ύστερα,

(στ) έλεγχο σε όλες τις off shore εταιρίες με στόχο τη σύλληψη της φοροδιαφυγής,

(ζ) τον έλεγχο των δανειοδοτήσεων για μεγάλους δανειολήπτες (βλ ΜΜΕ, τεχνικές εταιρίες κλπ) για να αποκαλυφθεί η ορθολογική ή μη χρήση των χορηγήσεων,

(η) την πάταξη του λαθρεμπορίου καυσίμων, τσιγάρων κλπ,

(θ) την ανάπτυξη επιτροπών ελέγχου στα ασφαλιστικά ταμεία σχετικά με την εισφοροδιαφυγή και την μαύρη εργασία,

(ι) την μαζική δημιουργία θέσεων απασχόλησης με μείωση των ωρών εργασίας-χωρίς μείωση αποδοχών, ιδίως για τους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις υψηλής κερδοφορίας, επιπλέον δημιουργία νέων θέσεων εργασίας με την αύξηση των δαπανών για δημόσια έργα, ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων για προσλήψεις ανέργων,

(κ) επαναφορά όλων των εργασιακών δικαιωμάτων στην προ μνημονίων εποχή

(λ) την άμεση εφαρμογή του προγράμματος που ανακοίνωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη.

14.Για να εφαρμοστούν όλα τα παραπάνω χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ να καλέσει όλους τους εργαζόμενους να οργανωθούν συνδικαλιστικά στους χώρους δουλειάς τους και να προστατεύσει τη συνδικαλιστική τους οργάνωση από την αυθαιρεσία της εργοδοσίας. Καμία προγραμματική δέσμευση δεν πρόκειται να προχωρήσει αν δεν στηριχτεί στους εργαζόμενους και την κοινωνία. Αν δεν κληθούν οι εργαζόμενοι να δημιουργήσουν ένα προστατευτικό τείχος για να αντιμετωπίσουν την επίθεση που θα δεχτούν από την άρχουσα τάξη.  

15. Σήμερα οι εργαζόμενοι πιστεύουν πως μέσα από μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και την εφαρμογή κάποιων μεταρρυθμίσεων θα καλυτερέψει η ζωή τους. Αντιλαμβάνονται, ωστόσο, τις τεράστιες πιέσεις κι εκβιασμούς που ασκούνται από την αστική τάξη στην ηγεσία του κόμματος και ενστικτωδώς σπεύδουν να πλαισιώσουν τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να στηρίξουν την νέα κυβέρνηση. Θα ήταν τραγικό λάθος η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, να αφήσει ανεκμετάλλευτη την λαϊκή διάθεση για αυτοοργάνωση και δράση έχοντας εμπιστοσύνη μόνο στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

16. Κατανοώντας ότι η αστική τάξη δεν θα αφήσει τα συμφέροντα και την εξουσία της να διακινδυνεύσουν κι ότι θα προχωρήσει σε μία τεράστια επίθεση ενάντια στη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τους εργαζόμενους χρησιμοποιώντας και τις φασιστικές συμμορίες, πρέπει από την πλευρά μας να δώσουμε ενωμένοι τον αγώνα ενάντια σε αυτή την επίθεση. Για τον σκοπό αυτό πρέπει να καλέσουμε τα άλλα κόμματα της αριστεράς, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε ένα Ενιαίο Μέτωπο δράσης στη βάση όχι μόνο άμεσων ζητημάτων όπως η πάλη κατά του φασισμού και του παρακράτους, αλλά κι ενός μεταβατικού προγράμματος που θα απαντά καίρια στην ανάγκη για την ταξική ενότητα της Αριστεράς. Το μέτωπο αυτό δεν θα εμποδίσει την κριτική στις διαφορετικές απόψεις και πολιτικές, αλλά θα δώσει τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα στο εργατικό κίνημα.

17. Από την πλευρά τους, οι σύντροφοι που αποτελούν τη μαρξιστική τάση της Σοσιαλιστικής Έκφρασης, κατανοώντας τη κρισιμότητα αυτής της περιόδου και την ανάγκη συσπείρωσης γύρω από το βασικό μέτωπο της ταξικής πάλης το οποίο εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισαν να προσέλθουν στον κοινό αγώνα και να πλαισιώσουν κοινωνικά, πολιτικά κι οργανωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ για να συμβάλλουν έτσι με όλες τους τις δυνάμεις στην πορεία για την αλλαγή και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνία

Αναδημοσίευση απο τήν Σοσιαλιστική Έκφραση