ΜΕΡΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
* Σαν γενικό συμπέρασμα αναμφισβήτητο είναι ότι αυτή η μάχη κερδήθηκε από όλους τους εργαζόμενους, με μπροστάρηδες τους συμβασιούχους.
* Από εδώ και πέρα σε όλο τον δήμο, είτε μιλάμε για τους υπαλλήλους, είτε γενικότερα για τα δημοτικά πράγματα όλοι θα έχουμε ένα σημείο αναφοράς, θα λέμε τότε που οι εργαζόμενοι έκαναν την μεγάλη τους απεργία.
* Η απεργία μας έγινε φάρος διεκδίκησης και παράδειγμα προς μίμησης για τους όμορους δήμους αλλά και για τους δήμους όλης της Ελλάδας.
* Πρέπει με κάθε τρόπο η εμπειρία που αποκομίσαμε να μεταφερθεί και σε άλλους δήμους
* Η απεργιακή επιτροπή πρέπει να επισημοποιηθεί, τα στελέχη που συμμετείχαν κατά την απεργία σε αυτή να χρησιμοποιηθούν σε διάφορες διαδικασίες του συλλόγου όπως:
α) Να συμμετέχουν στα διοικητικά συμβούλια, με δικαίωμα έκφρασης αλλά όχι ψηφοφορίας.
β) Να χρησιμοποιούνται για την ενημέρωση σε χώρους δουλειάς και για προσωπική τους εκπαίδευση άλλα και για την κάλυψη των αδυναμιών του ΔΣ.
Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007
ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ
Αλήθεια πια είναι αυτά τα μέλη που σε κάθε συνέλευση ήταν αποφασισμένοι και ήθελαν να δώσουν την μάχη μέχρι την νίκη. Ήταν η κάθε λογής συμβασιούχοι που δούλευαν στην ΕΑΔΗΑ, στην ΔΕΤΕΗΑ και στην ΔΕΚΗΠΙΑ. Απλήρωτοι και ξεχασμένοι, με το μόνο στήριγμα που έβλεπαν τον σύλλογο του δήμου Ηρακλείου. Και έτσι προχώρησαν σε ρήξη με τους πολιτικούς τους φίλους, με τους δημοτικούς συμβούλους και στηρίχτηκαν στον σύλλογο με μόνη τους ελπίδα να κερδίσουν την υπόσχεση από την δημοτική αρχή να περιέλθουν στο δημόσιο, για μια μόνιμη δουλειά και έναν μόνιμο μισθό και μια αξιοπρεπή ζωή.
Και όλα αυτά τα έβλεπαν να περνάνε μέσα από την συνοχή που είχε επιτευχθεί μεταξύ του συλλόγου στον δήμο μας και την ΔΕΚΗΠΙΑ, όπου αυτή η ενότητα μετουσιώνεται σε απεργιακή μάχη που βρίσκεται στην κορύφωση της και αυτή την μάχη δεν την χαρίζουν με τίποτα. Παρά τις προτάσεις συμβιβασμού που τους πρότειναν μερικά μέλη της διοίκησης, αυτοί συνέχιζαν να επιμένουν ΄΄δεν σταματούμε αν δεν δικαιωθούμε’’ έλεγαν. Τι και άν προσπάθησαν, στην τελευταία συνέλευση να φέρουν ξεχασμένα μέλη που δεν πατούσαν ποτέ στης διαδικασίες του συλλόγου, ήρθαν με μια εντολή να βγάλουν απόφαση να σταματήσει η απεργία, μάταια. Και από αυτούς που έφεραν, ένα μεγάλο μέρος ψήφισε υπέρ της συνέχισης της απεργίας. Στην πλειοψηφία τους ήταν και αυτοί συμβασιούχοι των 600€.
Η δυναμική, μέρα με την μέρα μεγάλωνε και αυτά τα παιδιά με κάθε τρόπο έδιναν έναν ιδιαίτερο τόνο στο κύριο απεργιακό μπλόκο στο γκαράζ. Θα πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτές τις κοπέλες που έφτιαχναν μια κατσαρόλα φασολάδα για να κρατηθούμε ζεστοί στην παγωνιά της νύχτας. Ευχαριστούμε τους συναδέλφους που έφερναν καφέδες και κούπες με ζεστό τσάι για να είμαστε ξάγρυπνοι καθ’ όλη την νύχτα. Ένα ευχαριστώ στην πρόεδρο του συλλόγου που παρά τις πιέσεις που δεχόταν από πολλές πλευρές, την κατάλληλη στιγμή βρήκε ευκαιρία να μας δείξει τις μαγειρικές ικανότητες στο απεργιακό μπλόκο, στο οποίο η παρουσία της ήταν συνεχής. Και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτά τα χαμογελαστά παιδιά που είχαν κάνει αυτό τον αγώνα στόχο της ζωής τους και δεν πήγαιναν σπίτι τους εάν δεν τον κατακτούσαν. Σε αυτά τα παιδιά που αγκάλιασαν τον σύλλογο και τον είδαν σαν εργαλείο μάχης και εργαλείο διεκδίκησης και επιβολής της θέλησης τους, και έδωσαν μαθήματα αγωνιστικότητας στους παλιότερους μόνιμους υπαλλήλους. Αυτά τα μαθήματα είναι ξεχασμένα άλλα είναι καιρός να τα θυμηθούμε όλοι ξανά, γιατί είναι σίγουρο ότι στο μέλλον αυτά τα μαθήματα θα μας χρειαστούν, το ασφαλιστικό είναι μπροστά μας.
Αλήθεια πια είναι αυτά τα μέλη που σε κάθε συνέλευση ήταν αποφασισμένοι και ήθελαν να δώσουν την μάχη μέχρι την νίκη. Ήταν η κάθε λογής συμβασιούχοι που δούλευαν στην ΕΑΔΗΑ, στην ΔΕΤΕΗΑ και στην ΔΕΚΗΠΙΑ. Απλήρωτοι και ξεχασμένοι, με το μόνο στήριγμα που έβλεπαν τον σύλλογο του δήμου Ηρακλείου. Και έτσι προχώρησαν σε ρήξη με τους πολιτικούς τους φίλους, με τους δημοτικούς συμβούλους και στηρίχτηκαν στον σύλλογο με μόνη τους ελπίδα να κερδίσουν την υπόσχεση από την δημοτική αρχή να περιέλθουν στο δημόσιο, για μια μόνιμη δουλειά και έναν μόνιμο μισθό και μια αξιοπρεπή ζωή.
Και όλα αυτά τα έβλεπαν να περνάνε μέσα από την συνοχή που είχε επιτευχθεί μεταξύ του συλλόγου στον δήμο μας και την ΔΕΚΗΠΙΑ, όπου αυτή η ενότητα μετουσιώνεται σε απεργιακή μάχη που βρίσκεται στην κορύφωση της και αυτή την μάχη δεν την χαρίζουν με τίποτα. Παρά τις προτάσεις συμβιβασμού που τους πρότειναν μερικά μέλη της διοίκησης, αυτοί συνέχιζαν να επιμένουν ΄΄δεν σταματούμε αν δεν δικαιωθούμε’’ έλεγαν. Τι και άν προσπάθησαν, στην τελευταία συνέλευση να φέρουν ξεχασμένα μέλη που δεν πατούσαν ποτέ στης διαδικασίες του συλλόγου, ήρθαν με μια εντολή να βγάλουν απόφαση να σταματήσει η απεργία, μάταια. Και από αυτούς που έφεραν, ένα μεγάλο μέρος ψήφισε υπέρ της συνέχισης της απεργίας. Στην πλειοψηφία τους ήταν και αυτοί συμβασιούχοι των 600€.
Η δυναμική, μέρα με την μέρα μεγάλωνε και αυτά τα παιδιά με κάθε τρόπο έδιναν έναν ιδιαίτερο τόνο στο κύριο απεργιακό μπλόκο στο γκαράζ. Θα πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτές τις κοπέλες που έφτιαχναν μια κατσαρόλα φασολάδα για να κρατηθούμε ζεστοί στην παγωνιά της νύχτας. Ευχαριστούμε τους συναδέλφους που έφερναν καφέδες και κούπες με ζεστό τσάι για να είμαστε ξάγρυπνοι καθ’ όλη την νύχτα. Ένα ευχαριστώ στην πρόεδρο του συλλόγου που παρά τις πιέσεις που δεχόταν από πολλές πλευρές, την κατάλληλη στιγμή βρήκε ευκαιρία να μας δείξει τις μαγειρικές ικανότητες στο απεργιακό μπλόκο, στο οποίο η παρουσία της ήταν συνεχής. Και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτά τα χαμογελαστά παιδιά που είχαν κάνει αυτό τον αγώνα στόχο της ζωής τους και δεν πήγαιναν σπίτι τους εάν δεν τον κατακτούσαν. Σε αυτά τα παιδιά που αγκάλιασαν τον σύλλογο και τον είδαν σαν εργαλείο μάχης και εργαλείο διεκδίκησης και επιβολής της θέλησης τους, και έδωσαν μαθήματα αγωνιστικότητας στους παλιότερους μόνιμους υπαλλήλους. Αυτά τα μαθήματα είναι ξεχασμένα άλλα είναι καιρός να τα θυμηθούμε όλοι ξανά, γιατί είναι σίγουρο ότι στο μέλλον αυτά τα μαθήματα θα μας χρειαστούν, το ασφαλιστικό είναι μπροστά μας.
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Η απεργιακή επιτροπή, ναι καλά ακούσατε, σήμερα την περίοδο της φαινομενικής ηρεμίας του απεργιακού κινήματος φάνηκαν χαρακτηριστικά που θυμίζουν την περίοδο της δεκαετίας του 80 και όμως στήθηκε μια απεργιακή επιτροπή που σε αυτήν μπήκαν οι πιο αποφασισμένοι συνάδελφοι που ήταν νύχτα - μέρα στα μπλόκα της περιφρούρησης και μάλιστα κυκλοφόρησαν και προκήρυξη.
Μια από της αδυναμίες μας ήταν ότι δεν δόθηκαν αρκετές αρμοδιότητες σε αυτή την ομάδα και μάλιστα ορισμένα μέλη της ηγεσίας του συλλόγου είδαν αυτή την απεργιακή επιτροπή ανταγωνιστικά. Δεν έχουμε δυαδική εξουσία έλεγαν και ζήτησαν να μην μοιραστεί η προκήρυξη της επιτροπής.
Μια τέτοια επιτροπή δεν λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την ηγεσία του συλλόγου, αλλά συμπληρωματικά. Συγκεντρώνει τα πιο αποφασισμένα μέλη του αγώνα μας και συντονίζει τα απεργιακά μπλόκα. Ρυθμίζει τις ομάδες περιφρούρησης, προσπαθεί να πείσει του απεργοσπάστες να έρθουν με το μέρος των απεργών, προχωράει σε συγκέντρωση χρημάτων και μοίρασμα φυλλαδίων και υλικού του απεργιακού αγώνα γενικά. Θα λέγαμε ότι μια ηγεσία έχει τον επιτελικό έλεγχο και η απεργιακή επιτροπή συντονίζει όλα τα πρακτικά ζητήματα που είναι θα λέγαμε ο μηχανισμός εφαρμογής των αποφάσεων της διοίκησης. Είναι ο στρατός μιας ηγεσίας ενός συλλόγου.
Αυτόν τον στρατό όμως, τον φοβήθηκαν μερικά μέλη της διοίκηση. Ίσως οφείλεται και στο ότι δεν είχαν πείρα μέχρι τώρα από απεργιακούς αγώνες σε χώρους δουλειάς.
Πιστεύουμε ότι στο μέλλον να χρησιμοποιηθεί αυτή η εμπειρία με θετικό τρόπο και όχι φοβικά. Ελπίζουμε να γίνει μπούσουλας για την παραπέρα ανάπτυξη της δράσης της απεργιακής επιτροπής και στις επόμενες κινητοποιήσεις που σίγουρα θα έχουμε στο μέλλον.
Η απεργιακή επιτροπή, ναι καλά ακούσατε, σήμερα την περίοδο της φαινομενικής ηρεμίας του απεργιακού κινήματος φάνηκαν χαρακτηριστικά που θυμίζουν την περίοδο της δεκαετίας του 80 και όμως στήθηκε μια απεργιακή επιτροπή που σε αυτήν μπήκαν οι πιο αποφασισμένοι συνάδελφοι που ήταν νύχτα - μέρα στα μπλόκα της περιφρούρησης και μάλιστα κυκλοφόρησαν και προκήρυξη.
Μια από της αδυναμίες μας ήταν ότι δεν δόθηκαν αρκετές αρμοδιότητες σε αυτή την ομάδα και μάλιστα ορισμένα μέλη της ηγεσίας του συλλόγου είδαν αυτή την απεργιακή επιτροπή ανταγωνιστικά. Δεν έχουμε δυαδική εξουσία έλεγαν και ζήτησαν να μην μοιραστεί η προκήρυξη της επιτροπής.
Μια τέτοια επιτροπή δεν λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την ηγεσία του συλλόγου, αλλά συμπληρωματικά. Συγκεντρώνει τα πιο αποφασισμένα μέλη του αγώνα μας και συντονίζει τα απεργιακά μπλόκα. Ρυθμίζει τις ομάδες περιφρούρησης, προσπαθεί να πείσει του απεργοσπάστες να έρθουν με το μέρος των απεργών, προχωράει σε συγκέντρωση χρημάτων και μοίρασμα φυλλαδίων και υλικού του απεργιακού αγώνα γενικά. Θα λέγαμε ότι μια ηγεσία έχει τον επιτελικό έλεγχο και η απεργιακή επιτροπή συντονίζει όλα τα πρακτικά ζητήματα που είναι θα λέγαμε ο μηχανισμός εφαρμογής των αποφάσεων της διοίκησης. Είναι ο στρατός μιας ηγεσίας ενός συλλόγου.
Αυτόν τον στρατό όμως, τον φοβήθηκαν μερικά μέλη της διοίκηση. Ίσως οφείλεται και στο ότι δεν είχαν πείρα μέχρι τώρα από απεργιακούς αγώνες σε χώρους δουλειάς.
Πιστεύουμε ότι στο μέλλον να χρησιμοποιηθεί αυτή η εμπειρία με θετικό τρόπο και όχι φοβικά. Ελπίζουμε να γίνει μπούσουλας για την παραπέρα ανάπτυξη της δράσης της απεργιακής επιτροπής και στις επόμενες κινητοποιήσεις που σίγουρα θα έχουμε στο μέλλον.
ΠΟΛΊΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΦΙΚΤΟΎ Ή ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΎΜΕ ΕΑΝ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΟΎΜΕ;
ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΦΙΚΤΟΥ Ή ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΕΑΝ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΜΕ ;
Στα τόσα χρόνια συνδικαλιστικής δράσης, στο κίνημα γενικότερα κυριαρχούσε η κεντρική ιδέα του να παλεύουμε και να διεκδικούμε ρεαλιστικά αιτήματα και η πρακτική και του δικού μας συλλόγου μέχρι τώρα ήταν γεμάτη από παραδείγματα ρεαλιστικής συμπεριφοράς. Της διεκδίκησης δηλαδή, αυτού που μπορούμε να πάρουμε σήμερα και αυτό που μπορούσε να δώσει η ηγεσία του δήμου σε ένα περιβάλλον αλληλοκατανόησης και αμοιβαίων υποχωρήσεων για τα προβλήματα του δήμου ή της κάθε υπηρεσίας γενικότερα. Αυτό σημαίνει ότι κατανοούμε τις αδυναμίες της επιχείρησης και μειώνουμε τις διεκδικήσεις μας ή τις απαιτήσεις μας στις δυνατότητες που έχει η συγκεκριμένη επιχείρηση ή οργανισμός ή δήμος ή γενικότερα κυβέρνηση.
Κάποιες άλλες παρατάξεις χρησιμοποιούν μια διαφορετική ορολογία και αυτοαποκαλούνται συνεπείς η υπεύθυνοι συνδικαλιστές. Έτσι μειώναμε της απαιτήσεις μας ή αναστέλλαμε τις κινητοποιήσεις μας με αποτέλεσμα αυτές ποτέ να μην κορυφώνονταν. Πάντα μεταθέταμε για αργότερα τις λύσεις, που στα χαρτιά και στα προγράμματα όλοι τονίζουμε, αλλά όταν η μάχη έφτανε στο κομβικό σημείο για χάρη της εργασιακής ειρήνης και ηρεμίας μεταθέτονταν για την επόμενη 24ωρη ή την επόμενη στάση εργασίας της κινητοποίησής μας.
Λέγοντας αυτά, δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε τις μικρόκατακτήσεις και τις μικρόϋποχωρήσεις που κατά καιρούς κάνει ο αντίπαλος κάτω από τις πιέσεις μας. Θα ήταν λάθος να πιστεύουμε όμως ότι μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας μόνο με αυτό το τρόπο και να μείνουμε μόνο σε αυτά. Είναι απαραίτητο κατά καιρούς να ανεβάζουμε την μάχη μας σε ένα ανώτερο επίπεδο, όταν οι συνθήκες και η γενικότερη πίεση το επιτρέψουν όπως στην συγκεκριμένη φάση που περάσαμε.
Έτσι άρχισε και η εργατική τάξη να εκπαιδεύεται σε μικρούς και αποσπασματικούς αγώνες. Βλέποντας ότι η ηγεσία της δεν έχει τη διάθεση να προχωρήσει σε μια γενικευμένη σύγκρουση, άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη της στους συλλόγους, στην ομοσπονδία, και ακόμα και στην ΓΕΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, με άμεσο αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των συλλόγων και των σωματίων και γενικότερα την αδράνεια του εργατικού κινήματος και την απογοήτευση. Έτσι λοιπόν, η ηγεσία του συλλόγου μας πίστευε ότι θα ακολουθούσε για μια ακόμα φορά την τακτική αυτή.
Δεν ήταν λίγα τα μέλη της ηγεσίας του συλλόγου μας που έδειχνα να μην καταλαβαίνουν την εμμονή των μελών του συλλόγου για την συνέχεια αυτού του αγώνα. Έτσι όταν ετέθη το ερώτημα για την συνέχιση ή όχι έβαζαν ξανά και ξανά το ζήτημα της διακοπής της απεργίας, και παρά το κύρος που τους έδινε η θέση τους δεν έπεισαν τις γενικές συνελεύσεις και τα μέλη του συλλόγου με αποτέλεσμα να κερδίσει η πρόταση για την συνέχιση της απεργίας.
Είχε γίνει πια κατανοητό ότι αυτή η καινούργια γενιά μελών δεν ήθελε η ηγεσία της να συνδιαλέγεται με τον συνηθισμένο τρόπο που είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα. Τα μέλη δεν είχαν διάθεση να μείνουν στην πολιτική του εφικτού. Έλεγαν καθαρά ότι δεν υποχωρούμε εάν δεν δικαιωθούμε. Αυτό φαινόταν σε όλες τις εκδηλώσεις τους, αρκεί η ηγεσία του συλλόγου να αφουγκραζόταν την διάθεση των μελών της.
Αυτό έγινε φανερό στα απεργιακά μπλόκα, στην κατάληψη του δημαρχείου, στις συνελεύσεις, όπου φάνηκε περίτρανα το πόσο τα μέλη του συλλόγου είχαν ξεπεράσει την ηγεσία τους σε θέρμη, σε αυτοθυσία, σε αποφασιστικότητα και σε συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα του απεργιακού αγώνα. Έτσι σε κάθε μία συνέλευση η απάντηση ήταν ‘‘ΣΥΝΕΧΕΙΑ’’, τώρα δεν κάνουμε πίσω με τίποτα. Έτσι σε μια απεργία που όλοι η απεργοί είχανε οπλιστεί με θέληση και επιμονή, δεν υπήρχε γυρισμός παρά μόνο η επιτυχία της απεργίας.
Είχαμε τραβήξει τα βλέμματα του συνόλου των εργαζόμενων στην Τ.Α επάνω μας. Σε όλους τους δήμους υπάρχουν συμβασιούχοι και αρχίσαμε να γινόμαστε παράδειγμα προς μίμηση και κυρίως στους δήμους του Αμαρουσίου, του Χαλανδρίου και σε μια σειρά από άλλους δήμους που έχουν ανάλογα προβλήματα με τους συμβασιούχους.
Κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση δεν το έβλεπε με καλό μάτι λόγω του ότι φοβόταν μια γενίκευση της κατάστασης με ανάλογα αιτήματα, την ιδία στιγμή που είχε στόχο να ανοίξει το θέμα του ασφαλιστικού και ήθελε ένα κίνημα ήρεμο και όσο το δυνατών πιο αδρανή. Για να υλοποιήσει τα σχέδια της, μέσα σε αυτό το κλίμα, δόθηκε μια λύση που θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν η αρχή μιας νίκης, αλλά που για να ολοκληρωθεί χρειάζεται οι δυνάμεις μας να είναι ενωμένες και οι σύλλογοι μας ετοιμοπόλεμοι για την αντιμετώπιση πιθανών υπαναχωρήσεων της Δημοτικής αρχής, με στόχο όλα αυτά που υπογράφηκαν να γίνουν και απόφαση του πρώτου δημοτικού συμβουλίου.
Στα τόσα χρόνια συνδικαλιστικής δράσης, στο κίνημα γενικότερα κυριαρχούσε η κεντρική ιδέα του να παλεύουμε και να διεκδικούμε ρεαλιστικά αιτήματα και η πρακτική και του δικού μας συλλόγου μέχρι τώρα ήταν γεμάτη από παραδείγματα ρεαλιστικής συμπεριφοράς. Της διεκδίκησης δηλαδή, αυτού που μπορούμε να πάρουμε σήμερα και αυτό που μπορούσε να δώσει η ηγεσία του δήμου σε ένα περιβάλλον αλληλοκατανόησης και αμοιβαίων υποχωρήσεων για τα προβλήματα του δήμου ή της κάθε υπηρεσίας γενικότερα. Αυτό σημαίνει ότι κατανοούμε τις αδυναμίες της επιχείρησης και μειώνουμε τις διεκδικήσεις μας ή τις απαιτήσεις μας στις δυνατότητες που έχει η συγκεκριμένη επιχείρηση ή οργανισμός ή δήμος ή γενικότερα κυβέρνηση.
Κάποιες άλλες παρατάξεις χρησιμοποιούν μια διαφορετική ορολογία και αυτοαποκαλούνται συνεπείς η υπεύθυνοι συνδικαλιστές. Έτσι μειώναμε της απαιτήσεις μας ή αναστέλλαμε τις κινητοποιήσεις μας με αποτέλεσμα αυτές ποτέ να μην κορυφώνονταν. Πάντα μεταθέταμε για αργότερα τις λύσεις, που στα χαρτιά και στα προγράμματα όλοι τονίζουμε, αλλά όταν η μάχη έφτανε στο κομβικό σημείο για χάρη της εργασιακής ειρήνης και ηρεμίας μεταθέτονταν για την επόμενη 24ωρη ή την επόμενη στάση εργασίας της κινητοποίησής μας.
Λέγοντας αυτά, δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε τις μικρόκατακτήσεις και τις μικρόϋποχωρήσεις που κατά καιρούς κάνει ο αντίπαλος κάτω από τις πιέσεις μας. Θα ήταν λάθος να πιστεύουμε όμως ότι μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας μόνο με αυτό το τρόπο και να μείνουμε μόνο σε αυτά. Είναι απαραίτητο κατά καιρούς να ανεβάζουμε την μάχη μας σε ένα ανώτερο επίπεδο, όταν οι συνθήκες και η γενικότερη πίεση το επιτρέψουν όπως στην συγκεκριμένη φάση που περάσαμε.
Έτσι άρχισε και η εργατική τάξη να εκπαιδεύεται σε μικρούς και αποσπασματικούς αγώνες. Βλέποντας ότι η ηγεσία της δεν έχει τη διάθεση να προχωρήσει σε μια γενικευμένη σύγκρουση, άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη της στους συλλόγους, στην ομοσπονδία, και ακόμα και στην ΓΕΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, με άμεσο αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των συλλόγων και των σωματίων και γενικότερα την αδράνεια του εργατικού κινήματος και την απογοήτευση. Έτσι λοιπόν, η ηγεσία του συλλόγου μας πίστευε ότι θα ακολουθούσε για μια ακόμα φορά την τακτική αυτή.
Δεν ήταν λίγα τα μέλη της ηγεσίας του συλλόγου μας που έδειχνα να μην καταλαβαίνουν την εμμονή των μελών του συλλόγου για την συνέχεια αυτού του αγώνα. Έτσι όταν ετέθη το ερώτημα για την συνέχιση ή όχι έβαζαν ξανά και ξανά το ζήτημα της διακοπής της απεργίας, και παρά το κύρος που τους έδινε η θέση τους δεν έπεισαν τις γενικές συνελεύσεις και τα μέλη του συλλόγου με αποτέλεσμα να κερδίσει η πρόταση για την συνέχιση της απεργίας.
Είχε γίνει πια κατανοητό ότι αυτή η καινούργια γενιά μελών δεν ήθελε η ηγεσία της να συνδιαλέγεται με τον συνηθισμένο τρόπο που είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα. Τα μέλη δεν είχαν διάθεση να μείνουν στην πολιτική του εφικτού. Έλεγαν καθαρά ότι δεν υποχωρούμε εάν δεν δικαιωθούμε. Αυτό φαινόταν σε όλες τις εκδηλώσεις τους, αρκεί η ηγεσία του συλλόγου να αφουγκραζόταν την διάθεση των μελών της.
Αυτό έγινε φανερό στα απεργιακά μπλόκα, στην κατάληψη του δημαρχείου, στις συνελεύσεις, όπου φάνηκε περίτρανα το πόσο τα μέλη του συλλόγου είχαν ξεπεράσει την ηγεσία τους σε θέρμη, σε αυτοθυσία, σε αποφασιστικότητα και σε συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα του απεργιακού αγώνα. Έτσι σε κάθε μία συνέλευση η απάντηση ήταν ‘‘ΣΥΝΕΧΕΙΑ’’, τώρα δεν κάνουμε πίσω με τίποτα. Έτσι σε μια απεργία που όλοι η απεργοί είχανε οπλιστεί με θέληση και επιμονή, δεν υπήρχε γυρισμός παρά μόνο η επιτυχία της απεργίας.
Είχαμε τραβήξει τα βλέμματα του συνόλου των εργαζόμενων στην Τ.Α επάνω μας. Σε όλους τους δήμους υπάρχουν συμβασιούχοι και αρχίσαμε να γινόμαστε παράδειγμα προς μίμηση και κυρίως στους δήμους του Αμαρουσίου, του Χαλανδρίου και σε μια σειρά από άλλους δήμους που έχουν ανάλογα προβλήματα με τους συμβασιούχους.
Κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση δεν το έβλεπε με καλό μάτι λόγω του ότι φοβόταν μια γενίκευση της κατάστασης με ανάλογα αιτήματα, την ιδία στιγμή που είχε στόχο να ανοίξει το θέμα του ασφαλιστικού και ήθελε ένα κίνημα ήρεμο και όσο το δυνατών πιο αδρανή. Για να υλοποιήσει τα σχέδια της, μέσα σε αυτό το κλίμα, δόθηκε μια λύση που θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν η αρχή μιας νίκης, αλλά που για να ολοκληρωθεί χρειάζεται οι δυνάμεις μας να είναι ενωμένες και οι σύλλογοι μας ετοιμοπόλεμοι για την αντιμετώπιση πιθανών υπαναχωρήσεων της Δημοτικής αρχής, με στόχο όλα αυτά που υπογράφηκαν να γίνουν και απόφαση του πρώτου δημοτικού συμβουλίου.
Η ΕΠΟΧΗ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ
Είναι αλήθεια ότι η εποχή που διανύουμε δεν είναι η εποχή που η κυβέρνηση και οι ηγεσίες των οργανισμών μπορούσαν να κάνουν τις παραχωρήσεις που έκαναν στο παρελθόν, αυτό οι εργαζόμενοι το καταλαβαίνουν σε κάθε τους διεκδίκηση.
α) Το αντιλαμβάνονται όταν η ομοσπονδία μας ξεκινάει απεργία και την κλείνει αμέσως με κέρδος 25 €.
β) Το αντιλαμβάνονται όταν κάνουμε μια πολυήμερη απεργιακή κινητοποίηση με ασήμαντα κέρδη
(περσινή απεργία).
γ) Και το αντιλαμβανόμαστε και εμείς όταν στον χώρο μας έχουμε έναν Δήμαρχο που δεν δέχεται να συνδιαλαγεί με τους απεργούς, και τον ρόλο αυτό τον αναλαμβάνουν η Αντιδήμαρχοι του με δική τους πρωτοβουλία ή μη.
Αυτό που τους αναγκάζει να γίνονται σκληροί, άκαμπτοι και ανίκανοι να δώσουν λύσεις στις δίκαιές μας διεκδικήσεις είναι η ανάγκη τους να περιορίσουν το κράτος. Θέλουν με κάθε τρόπο να περιορίσουν τα έξοδα για την συντήρηση του. Έτσι αρνούνται να μονιμοποιήσουν τους συμβασιούχους, γιατί έτσι αυξάνουν το κόστος συντήρησης του μηχανισμού των υπηρεσιών. Νομιμοποιώντας τους συμβασιούχους δημιουργούν παράλληλα και συνδικαλιστικούς μηχανισμούς, που τους βρίσκουν μπροστά τους σε κάθε τους απόφαση που έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζόμενων στους χώρους αυτούς.
Έτσι, ο κύριος Γεωργόπουλους φαίνεται ότι θέλει να διώξει τους συμβασιούχους του ΠΑΣΟΚ και να πάρει στην θέση τους τα παιδιά της Ν.Δ. Αυτό όμως είναι μια επιφανειακή εξήγηση, γιατί αυτό που αρνείται ουσιαστικά είναι η αύξηση του μόνιμου προσωπικού στον δήμο και είναι αυτό που αρνείται και το κεντρικό κράτος και η κάθε δημοτική αρχή.
Η πρόταση του συλλόγου είναι να διαλυθούν οι δημοτικές επιχειρήσεις και το προσωπικό να περιέλθει στον δήμο σαν μόνιμο προσωπικό, οι δημοτικές επιχειρήσεις να διαλυθούν και ο δήμος να αναλάβει το έργο που παρήγαγαν μέχρι τώρα. Το αίτημα είναι θεσμικό και λύνεται το πρόβλημα τον συμβασιούχων. Αλλά πάει περίπατο η λογική για λιγότερο κράτος και οικονομικότερη διαχείριση και στροφή στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ιδέες που ακούγονται συνέχεια από τα χείλη αυτής της κυβέρνησης.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι με κάθε απλή διεκδίκηση που θα κάνουμε από εδώ και πέρα θα βρίσκουμε ένα τείχος άρνησης από το αστικό κράτος και τις τοπικές ηγεσίες όλων των οργανισμών, είτε είναι Τ.Α, είτε είναι κοινής ωφέλειας, είτε διδάσκαλοι, είτε καθηγητές η αντιμετώπιση θα είναι το ίδιο σκληρή.
Αυτό συνεπάγεται ότι σε κάθε συνδικαλιστικό χώρο, είτε αυτός είναι πρωτοβάθμιος ή δευτεροβάθμιος, είτε είναι ΓΕΣΕΕ ή ΑΔΕΔΥ, πριν ξεκινήσει μια διεκδίκηση θα πρέπει να έχουμε μαζί μας πλατύτερα τα στρώματα των εργαζόμενων. Επίσης, είναι καιρός να κάνουμε πιο πολιτικά τα αιτήματα μας, βάζοντας ώς κεντρικό στόχο ότι η οποιαδήποτε οικονομική και θεσμική διεκδίκηση περνάει μέσα από την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, και σε αυτή την μάχη θέλουμε μαζί μας τα πλατύτερα στρώματα των εργαζόμενων. Και εάν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική που γίνεται εμπόδιο σε οποιαδήποτε διεκδίκηση, δεν μπορούμε να πάρουμε ούτε της μικρό παραχωρήσεις που παίρναμε στο παρελθόν.
Είναι αλήθεια ότι η εποχή που διανύουμε δεν είναι η εποχή που η κυβέρνηση και οι ηγεσίες των οργανισμών μπορούσαν να κάνουν τις παραχωρήσεις που έκαναν στο παρελθόν, αυτό οι εργαζόμενοι το καταλαβαίνουν σε κάθε τους διεκδίκηση.
α) Το αντιλαμβάνονται όταν η ομοσπονδία μας ξεκινάει απεργία και την κλείνει αμέσως με κέρδος 25 €.
β) Το αντιλαμβάνονται όταν κάνουμε μια πολυήμερη απεργιακή κινητοποίηση με ασήμαντα κέρδη
(περσινή απεργία).
γ) Και το αντιλαμβανόμαστε και εμείς όταν στον χώρο μας έχουμε έναν Δήμαρχο που δεν δέχεται να συνδιαλαγεί με τους απεργούς, και τον ρόλο αυτό τον αναλαμβάνουν η Αντιδήμαρχοι του με δική τους πρωτοβουλία ή μη.
Αυτό που τους αναγκάζει να γίνονται σκληροί, άκαμπτοι και ανίκανοι να δώσουν λύσεις στις δίκαιές μας διεκδικήσεις είναι η ανάγκη τους να περιορίσουν το κράτος. Θέλουν με κάθε τρόπο να περιορίσουν τα έξοδα για την συντήρηση του. Έτσι αρνούνται να μονιμοποιήσουν τους συμβασιούχους, γιατί έτσι αυξάνουν το κόστος συντήρησης του μηχανισμού των υπηρεσιών. Νομιμοποιώντας τους συμβασιούχους δημιουργούν παράλληλα και συνδικαλιστικούς μηχανισμούς, που τους βρίσκουν μπροστά τους σε κάθε τους απόφαση που έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζόμενων στους χώρους αυτούς.
Έτσι, ο κύριος Γεωργόπουλους φαίνεται ότι θέλει να διώξει τους συμβασιούχους του ΠΑΣΟΚ και να πάρει στην θέση τους τα παιδιά της Ν.Δ. Αυτό όμως είναι μια επιφανειακή εξήγηση, γιατί αυτό που αρνείται ουσιαστικά είναι η αύξηση του μόνιμου προσωπικού στον δήμο και είναι αυτό που αρνείται και το κεντρικό κράτος και η κάθε δημοτική αρχή.
Η πρόταση του συλλόγου είναι να διαλυθούν οι δημοτικές επιχειρήσεις και το προσωπικό να περιέλθει στον δήμο σαν μόνιμο προσωπικό, οι δημοτικές επιχειρήσεις να διαλυθούν και ο δήμος να αναλάβει το έργο που παρήγαγαν μέχρι τώρα. Το αίτημα είναι θεσμικό και λύνεται το πρόβλημα τον συμβασιούχων. Αλλά πάει περίπατο η λογική για λιγότερο κράτος και οικονομικότερη διαχείριση και στροφή στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ιδέες που ακούγονται συνέχεια από τα χείλη αυτής της κυβέρνησης.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι με κάθε απλή διεκδίκηση που θα κάνουμε από εδώ και πέρα θα βρίσκουμε ένα τείχος άρνησης από το αστικό κράτος και τις τοπικές ηγεσίες όλων των οργανισμών, είτε είναι Τ.Α, είτε είναι κοινής ωφέλειας, είτε διδάσκαλοι, είτε καθηγητές η αντιμετώπιση θα είναι το ίδιο σκληρή.
Αυτό συνεπάγεται ότι σε κάθε συνδικαλιστικό χώρο, είτε αυτός είναι πρωτοβάθμιος ή δευτεροβάθμιος, είτε είναι ΓΕΣΕΕ ή ΑΔΕΔΥ, πριν ξεκινήσει μια διεκδίκηση θα πρέπει να έχουμε μαζί μας πλατύτερα τα στρώματα των εργαζόμενων. Επίσης, είναι καιρός να κάνουμε πιο πολιτικά τα αιτήματα μας, βάζοντας ώς κεντρικό στόχο ότι η οποιαδήποτε οικονομική και θεσμική διεκδίκηση περνάει μέσα από την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, και σε αυτή την μάχη θέλουμε μαζί μας τα πλατύτερα στρώματα των εργαζόμενων. Και εάν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική που γίνεται εμπόδιο σε οποιαδήποτε διεκδίκηση, δεν μπορούμε να πάρουμε ούτε της μικρό παραχωρήσεις που παίρναμε στο παρελθόν.
πρώτες σκέψης μιάς απεργήας 22 ημερών
ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΊΑ 22 ΗΜΕΡΩΝ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
Μετά το τέλος της απεργίας του Μαρτίου πιστέψαμε ότι η Δημοτική αρχή θα καταλάβετε ότι απέναντι της έχει υπαλλήλους που είναι μεν φιλήσυχοι πολίτες αλλά έχουν αποφασιστικότητα και σθένος, εάν χρειασθεί να παλέψουν όχι μόνο για τα δικαιώματα τους άλλα και για την αξιοπρέπεια τους και αυτό φάνηκε ξανά από τα μέσα Οκτωβρίου, όταν άρχισαν η συζητήσεις στον δήμο για1) Να πληρωθούν τα δεδουλευμένα των εργαζομένων στις δημοτικές επιχειρήσεις, που είναι απλήρωτοι από 2 έως 6 μήνες.
2) Να περιέλθουν οι δημοτικές επιχειρήσεις και το προσωπικό τους στα νομικά πρόσωπα του Δήμου, όπως προβλέπει ο νόμος, ώστε να μην χάσει κανένας τη δουλειά του, εφόσον προσφέρει στο δήμο 5 και 10 χρόνια και παρόλα αυτά βρίσκονται υπό καθεστώς ανασφάλειας και ομηρίας.
3) Να σταματήσουν οι συνεχείς μετακινήσεις προσωπικού και η άσκηση ψυχολογικής βίας στους χώρους εργασίας.
4) Να αποσυρθούν οι εγκάθετοι προϊστάμενοι και να οριστούν οι συνάδελφοι που πληρούν τις προϋποθέσεις, μέσα από τις νόμιμες διαδικασίες.
5) Να μην ιδιωτικοποιηθεί η καθαριότητα, γεγονός που θα υποβαθμίσει την ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας ενώ ταυτόχρονα θα επιβαρύνει τους δημότες με πρόσθετα δημοτικά τέλη και θα οδηγήσει σε απολύσεις δεκάδων συναδέλφων μας.
Λίγο πολύ τα αιτήματα είχαν μπει από την αρχή του χρόνου, στην πρώτη 24ωρη απεργία του συλλόγου μας, αλλά όχι μόνο δεν είχαν λυθεί αλλά αποκτούσαν μεγαλύτερη δυναμική, μια και το νομοσχέδιο για την παράταση των δημοτικών επιχειρήσεων δεν είχε περάσει ακόμα.
Έτσι δίνεται το δικαίωμα στους Δημάρχους να αποφασίσουν για την τύχη των δημοτικών επιχειρήσεων αλλά και των συμβασιούχων και δεν ήταν λίγοι 225 εργαζόμενοι που είχαν από 3 έως 12 χρόνια προϋπηρεσία.
Υπό την απειλή των απολύσεων από την δημοτική αρχή και παρά της συνεχείς διαψεύσεις του κύριου Γεωργόπουλου, κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη πια στης υποσχέσεις του μια και πριν αναλάβει δήμαρχος διατυμπάνιζε, σε όλους τους τόνους ότι όχι μόνο δεν θα απολυθεί κανείς αλλά και θα πληρώνονται στην ώρα τους όλοι οι εργαζόμενοι στης Δημοτικές Επιχειρήσεις και δεν πρέπει να ανησυχεί κανείς.
Σήμερα, 10 μήνες μετά την ανάληψη της ηγεσίας του δήμου από την παράταξη του κύριου Γεωργόπουλου κανείς δεν είναι σίγουρος για την θέση του. Από τους συμβασιούχους ως και τον πιο νέο υπάλληλο, όλοι τους καταλαβαίνουν ότι δεν είναι καθόλου σίγουρη η διατήρηση τους στον δήμο. Αλλά και οι μόνιμοι υπάλληλοι με τις συνεχείς μετακινήσεις από υπηρεσία σε υπηρεσία και το φόβο να πλανάται από πάνω τους, από την έλλειψη εμπιστοσύνης που έχει η σημερινή ηγεσία προς όλους τους υπαλλήλους του δήμου μας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, αρχίζει η απεργιακή μάχη και πρέπει να πούμε ότι τίποτα δεν ήταν προσχεδιασμένο και κανείς δεν φανταζόταν ότι ο δρόμος που παίρναμε θα ήταν τόσο μακρύς και δύσκολος.
Αυτό που στοχεύσαμε, σαν σύλλογοι του Δήμου και της ΔΕΚΚΟΙΠΗΑ, ήταν να γίνει ένα δημοτικό συμβούλιο ώστε να δεσμευτεί η Δημοτική αρχή για το μέλλον των δημοτικών επιχειρήσεων. Κάτι για το οποίο έβαζε διάφορα προσκόμματα στην προσπάθειά της να αποφύγει.
Όλοι οι συνάδελφοι πιστεύαμε ότι θα ήταν μια 48ωρη, άντε και μια ακόμα 24ωρη, και η δημοτική αρχή θα αποφάσιζε να αποδεχθεί μια συμβιβαστική λύση.
Όλοι ξεγελαστήκαμε, δεν φανταζόμασταν ότι θα είχαμε απέναντι μας μια ηγεσία που όχι μόνο δεν ήθελε να συζητήσει τα αιτήματα μας, αλλά πίστευε ότι όλο αυτό ήταν και καθοδηγούμενο από την αντιπολίτευση.
Αυτό που είχε εξοργίσει περισσότερο όλους τους συνάδελφους ήταν η «αυτοκρατορική» συμπεριφορά του δημάρχου και η σκληρή του αντιμετώπιση απέναντι στις ηγεσίες των συλλόγων μας. Έτσι, αντί τα ποσοστά των απεργών μέρα με την μέρα να μειώνονται αντίθετα έτειναν να αυξάνονται, γιατί αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι εδώ έχουμε έναν σκληρό αντίπαλο και θα πρέπει να απαντήσουμε και εμείς σκληρά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)