ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ

Αλήθεια πια είναι αυτά τα μέλη που σε κάθε συνέλευση ήταν αποφασισμένοι και ήθελαν να δώσουν την μάχη μέχρι την νίκη. Ήταν η κάθε λογής συμβασιούχοι που δούλευαν στην ΕΑΔΗΑ, στην ΔΕΤΕΗΑ και στην ΔΕΚΗΠΙΑ. Απλήρωτοι και ξεχασμένοι, με το μόνο στήριγμα που έβλεπαν τον σύλλογο του δήμου Ηρακλείου. Και έτσι προχώρησαν σε ρήξη με τους πολιτικούς τους φίλους, με τους δημοτικούς συμβούλους και στηρίχτηκαν στον σύλλογο με μόνη τους ελπίδα να κερδίσουν την υπόσχεση από την δημοτική αρχή να περιέλθουν στο δημόσιο, για μια μόνιμη δουλειά και έναν μόνιμο μισθό και μια αξιοπρεπή ζωή.
Και όλα αυτά τα έβλεπαν να περνάνε μέσα από την συνοχή που είχε επιτευχθεί μεταξύ του συλλόγου στον δήμο μας και την ΔΕΚΗΠΙΑ, όπου αυτή η ενότητα μετουσιώνεται σε απεργιακή μάχη που βρίσκεται στην κορύφωση της και αυτή την μάχη δεν την χαρίζουν με τίποτα. Παρά τις προτάσεις συμβιβασμού που τους πρότειναν μερικά μέλη της διοίκησης, αυτοί συνέχιζαν να επιμένουν ΄΄δεν σταματούμε αν δεν δικαιωθούμε’’ έλεγαν. Τι και άν προσπάθησαν, στην τελευταία συνέλευση να φέρουν ξεχασμένα μέλη που δεν πατούσαν ποτέ στης διαδικασίες του συλλόγου, ήρθαν με μια εντολή να βγάλουν απόφαση να σταματήσει η απεργία, μάταια. Και από αυτούς που έφεραν, ένα μεγάλο μέρος ψήφισε υπέρ της συνέχισης της απεργίας. Στην πλειοψηφία τους ήταν και αυτοί συμβασιούχοι των 600€.
Η δυναμική, μέρα με την μέρα μεγάλωνε και αυτά τα παιδιά με κάθε τρόπο έδιναν έναν ιδιαίτερο τόνο στο κύριο απεργιακό μπλόκο στο γκαράζ. Θα πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτές τις κοπέλες που έφτιαχναν μια κατσαρόλα φασολάδα για να κρατηθούμε ζεστοί στην παγωνιά της νύχτας. Ευχαριστούμε τους συναδέλφους που έφερναν καφέδες και κούπες με ζεστό τσάι για να είμαστε ξάγρυπνοι καθ’ όλη την νύχτα. Ένα ευχαριστώ στην πρόεδρο του συλλόγου που παρά τις πιέσεις που δεχόταν από πολλές πλευρές, την κατάλληλη στιγμή βρήκε ευκαιρία να μας δείξει τις μαγειρικές ικανότητες στο απεργιακό μπλόκο, στο οποίο η παρουσία της ήταν συνεχής. Και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτά τα χαμογελαστά παιδιά που είχαν κάνει αυτό τον αγώνα στόχο της ζωής τους και δεν πήγαιναν σπίτι τους εάν δεν τον κατακτούσαν. Σε αυτά τα παιδιά που αγκάλιασαν τον σύλλογο και τον είδαν σαν εργαλείο μάχης και εργαλείο διεκδίκησης και επιβολής της θέλησης τους, και έδωσαν μαθήματα αγωνιστικότητας στους παλιότερους μόνιμους υπαλλήλους. Αυτά τα μαθήματα είναι ξεχασμένα άλλα είναι καιρός να τα θυμηθούμε όλοι ξανά, γιατί είναι σίγουρο ότι στο μέλλον αυτά τα μαθήματα θα μας χρειαστούν, το ασφαλιστικό είναι μπροστά μας.