πρώτες σκέψης μιάς απεργήας 22 ημερών

ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΊΑ 22 ΗΜΕΡΩΝ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Μετά το τέλος της απεργίας του Μαρτίου πιστέψαμε ότι η Δημοτική αρχή θα καταλάβετε ότι απέναντι της έχει υπαλλήλους που είναι μεν φιλήσυχοι πολίτες αλλά έχουν αποφασιστικότητα και σθένος, εάν χρειασθεί να παλέψουν όχι μόνο για τα δικαιώματα τους άλλα και για την αξιοπρέπεια τους και αυτό φάνηκε ξανά από τα μέσα Οκτωβρίου, όταν άρχισαν η συζητήσεις στον δήμο για
1) Να πληρωθούν τα δεδουλευμένα των εργαζομένων στις δημοτικές επιχειρήσεις, που είναι απλήρωτοι από 2 έως 6 μήνες.
2) Να περιέλθουν οι δημοτικές επιχειρήσεις και το προσωπικό τους στα νομικά πρόσωπα του Δήμου, όπως προβλέπει ο νόμος, ώστε να μην χάσει κανένας τη δουλειά του, εφόσον προσφέρει στο δήμο 5 και 10 χρόνια και παρόλα αυτά βρίσκονται υπό καθεστώς ανασφάλειας και ομηρίας.
3) Να σταματήσουν οι συνεχείς μετακινήσεις προσωπικού και η άσκηση ψυχολογικής βίας στους χώρους εργασίας.
4) Να αποσυρθούν οι εγκάθετοι προϊστάμενοι και να οριστούν οι συνάδελφοι που πληρούν τις προϋποθέσεις, μέσα από τις νόμιμες διαδικασίες.
5) Να μην ιδιωτικοποιηθεί η καθαριότητα, γεγονός που θα υποβαθμίσει την ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας ενώ ταυτόχρονα θα επιβαρύνει τους δημότες με πρόσθετα δημοτικά τέλη και θα οδηγήσει σε απολύσεις δεκάδων συναδέλφων μας.
Λίγο πολύ τα αιτήματα είχαν μπει από την αρχή του χρόνου, στην πρώτη 24ωρη απεργία του συλλόγου μας, αλλά όχι μόνο δεν είχαν λυθεί αλλά αποκτούσαν μεγαλύτερη δυναμική, μια και το νομοσχέδιο για την παράταση των δημοτικών επιχειρήσεων δεν είχε περάσει ακόμα.
Έτσι δίνεται το δικαίωμα στους Δημάρχους να αποφασίσουν για την τύχη των δημοτικών επιχειρήσεων αλλά και των συμβασιούχων και δεν ήταν λίγοι 225 εργαζόμενοι που είχαν από 3 έως 12 χρόνια προϋπηρεσία.
Υπό την απειλή των απολύσεων από την δημοτική αρχή και παρά της συνεχείς διαψεύσεις του κύριου Γεωργόπουλου, κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη πια στης υποσχέσεις του μια και πριν αναλάβει δήμαρχος διατυμπάνιζε, σε όλους τους τόνους ότι όχι μόνο δεν θα απολυθεί κανείς αλλά και θα πληρώνονται στην ώρα τους όλοι οι εργαζόμενοι στης Δημοτικές Επιχειρήσεις και δεν πρέπει να ανησυχεί κανείς.
Σήμερα, 10 μήνες μετά την ανάληψη της ηγεσίας του δήμου από την παράταξη του κύριου Γεωργόπουλου κανείς δεν είναι σίγουρος για την θέση του. Από τους συμβασιούχους ως και τον πιο νέο υπάλληλο, όλοι τους καταλαβαίνουν ότι δεν είναι καθόλου σίγουρη η διατήρηση τους στον δήμο. Αλλά και οι μόνιμοι υπάλληλοι με τις συνεχείς μετακινήσεις από υπηρεσία σε υπηρεσία και το φόβο να πλανάται από πάνω τους, από την έλλειψη εμπιστοσύνης που έχει η σημερινή ηγεσία προς όλους τους υπαλλήλους του δήμου μας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, αρχίζει η απεργιακή μάχη και πρέπει να πούμε ότι τίποτα δεν ήταν προσχεδιασμένο και κανείς δεν φανταζόταν ότι ο δρόμος που παίρναμε θα ήταν τόσο μακρύς και δύσκολος.
Αυτό που στοχεύσαμε, σαν σύλλογοι του Δήμου και της ΔΕΚΚΟΙΠΗΑ, ήταν να γίνει ένα δημοτικό συμβούλιο ώστε να δεσμευτεί η Δημοτική αρχή για το μέλλον των δημοτικών επιχειρήσεων. Κάτι για το οποίο έβαζε διάφορα προσκόμματα στην προσπάθειά της να αποφύγει.
Όλοι οι συνάδελφοι πιστεύαμε ότι θα ήταν μια 48ωρη, άντε και μια ακόμα 24ωρη, και η δημοτική αρχή θα αποφάσιζε να αποδεχθεί μια συμβιβαστική λύση.
Όλοι ξεγελαστήκαμε, δεν φανταζόμασταν ότι θα είχαμε απέναντι μας μια ηγεσία που όχι μόνο δεν ήθελε να συζητήσει τα αιτήματα μας, αλλά πίστευε ότι όλο αυτό ήταν και καθοδηγούμενο από την αντιπολίτευση.
Αυτό που είχε εξοργίσει περισσότερο όλους τους συνάδελφους ήταν η «αυτοκρατορική» συμπεριφορά του δημάρχου και η σκληρή του αντιμετώπιση απέναντι στις ηγεσίες των συλλόγων μας. Έτσι, αντί τα ποσοστά των απεργών μέρα με την μέρα να μειώνονται αντίθετα έτειναν να αυξάνονται, γιατί αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι εδώ έχουμε έναν σκληρό αντίπαλο και θα πρέπει να απαντήσουμε και εμείς σκληρά.