ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΦΙΚΤΟΥ Ή ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΕΑΝ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΜΕ ;
Στα τόσα χρόνια συνδικαλιστικής δράσης, στο κίνημα γενικότερα κυριαρχούσε η κεντρική ιδέα του να παλεύουμε και να διεκδικούμε ρεαλιστικά αιτήματα και η πρακτική και του δικού μας συλλόγου μέχρι τώρα ήταν γεμάτη από παραδείγματα ρεαλιστικής συμπεριφοράς. Της διεκδίκησης δηλαδή, αυτού που μπορούμε να πάρουμε σήμερα και αυτό που μπορούσε να δώσει η ηγεσία του δήμου σε ένα περιβάλλον αλληλοκατανόησης και αμοιβαίων υποχωρήσεων για τα προβλήματα του δήμου ή της κάθε υπηρεσίας γενικότερα. Αυτό σημαίνει ότι κατανοούμε τις αδυναμίες της επιχείρησης και μειώνουμε τις διεκδικήσεις μας ή τις απαιτήσεις μας στις δυνατότητες που έχει η συγκεκριμένη επιχείρηση ή οργανισμός ή δήμος ή γενικότερα κυβέρνηση.
Κάποιες άλλες παρατάξεις χρησιμοποιούν μια διαφορετική ορολογία και αυτοαποκαλούνται συνεπείς η υπεύθυνοι συνδικαλιστές. Έτσι μειώναμε της απαιτήσεις μας ή αναστέλλαμε τις κινητοποιήσεις μας με αποτέλεσμα αυτές ποτέ να μην κορυφώνονταν. Πάντα μεταθέταμε για αργότερα τις λύσεις, που στα χαρτιά και στα προγράμματα όλοι τονίζουμε, αλλά όταν η μάχη έφτανε στο κομβικό σημείο για χάρη της εργασιακής ειρήνης και ηρεμίας μεταθέτονταν για την επόμενη 24ωρη ή την επόμενη στάση εργασίας της κινητοποίησής μας.
Λέγοντας αυτά, δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε τις μικρόκατακτήσεις και τις μικρόϋποχωρήσεις που κατά καιρούς κάνει ο αντίπαλος κάτω από τις πιέσεις μας. Θα ήταν λάθος να πιστεύουμε όμως ότι μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας μόνο με αυτό το τρόπο και να μείνουμε μόνο σε αυτά. Είναι απαραίτητο κατά καιρούς να ανεβάζουμε την μάχη μας σε ένα ανώτερο επίπεδο, όταν οι συνθήκες και η γενικότερη πίεση το επιτρέψουν όπως στην συγκεκριμένη φάση που περάσαμε.
Έτσι άρχισε και η εργατική τάξη να εκπαιδεύεται σε μικρούς και αποσπασματικούς αγώνες. Βλέποντας ότι η ηγεσία της δεν έχει τη διάθεση να προχωρήσει σε μια γενικευμένη σύγκρουση, άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη της στους συλλόγους, στην ομοσπονδία, και ακόμα και στην ΓΕΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, με άμεσο αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των συλλόγων και των σωματίων και γενικότερα την αδράνεια του εργατικού κινήματος και την απογοήτευση. Έτσι λοιπόν, η ηγεσία του συλλόγου μας πίστευε ότι θα ακολουθούσε για μια ακόμα φορά την τακτική αυτή.
Δεν ήταν λίγα τα μέλη της ηγεσίας του συλλόγου μας που έδειχνα να μην καταλαβαίνουν την εμμονή των μελών του συλλόγου για την συνέχεια αυτού του αγώνα. Έτσι όταν ετέθη το ερώτημα για την συνέχιση ή όχι έβαζαν ξανά και ξανά το ζήτημα της διακοπής της απεργίας, και παρά το κύρος που τους έδινε η θέση τους δεν έπεισαν τις γενικές συνελεύσεις και τα μέλη του συλλόγου με αποτέλεσμα να κερδίσει η πρόταση για την συνέχιση της απεργίας.
Είχε γίνει πια κατανοητό ότι αυτή η καινούργια γενιά μελών δεν ήθελε η ηγεσία της να συνδιαλέγεται με τον συνηθισμένο τρόπο που είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα. Τα μέλη δεν είχαν διάθεση να μείνουν στην πολιτική του εφικτού. Έλεγαν καθαρά ότι δεν υποχωρούμε εάν δεν δικαιωθούμε. Αυτό φαινόταν σε όλες τις εκδηλώσεις τους, αρκεί η ηγεσία του συλλόγου να αφουγκραζόταν την διάθεση των μελών της.
Αυτό έγινε φανερό στα απεργιακά μπλόκα, στην κατάληψη του δημαρχείου, στις συνελεύσεις, όπου φάνηκε περίτρανα το πόσο τα μέλη του συλλόγου είχαν ξεπεράσει την ηγεσία τους σε θέρμη, σε αυτοθυσία, σε αποφασιστικότητα και σε συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα του απεργιακού αγώνα. Έτσι σε κάθε μία συνέλευση η απάντηση ήταν ‘‘ΣΥΝΕΧΕΙΑ’’, τώρα δεν κάνουμε πίσω με τίποτα. Έτσι σε μια απεργία που όλοι η απεργοί είχανε οπλιστεί με θέληση και επιμονή, δεν υπήρχε γυρισμός παρά μόνο η επιτυχία της απεργίας.
Είχαμε τραβήξει τα βλέμματα του συνόλου των εργαζόμενων στην Τ.Α επάνω μας. Σε όλους τους δήμους υπάρχουν συμβασιούχοι και αρχίσαμε να γινόμαστε παράδειγμα προς μίμηση και κυρίως στους δήμους του Αμαρουσίου, του Χαλανδρίου και σε μια σειρά από άλλους δήμους που έχουν ανάλογα προβλήματα με τους συμβασιούχους.
Κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση δεν το έβλεπε με καλό μάτι λόγω του ότι φοβόταν μια γενίκευση της κατάστασης με ανάλογα αιτήματα, την ιδία στιγμή που είχε στόχο να ανοίξει το θέμα του ασφαλιστικού και ήθελε ένα κίνημα ήρεμο και όσο το δυνατών πιο αδρανή. Για να υλοποιήσει τα σχέδια της, μέσα σε αυτό το κλίμα, δόθηκε μια λύση που θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν η αρχή μιας νίκης, αλλά που για να ολοκληρωθεί χρειάζεται οι δυνάμεις μας να είναι ενωμένες και οι σύλλογοι μας ετοιμοπόλεμοι για την αντιμετώπιση πιθανών υπαναχωρήσεων της Δημοτικής αρχής, με στόχο όλα αυτά που υπογράφηκαν να γίνουν και απόφαση του πρώτου δημοτικού συμβουλίου.
Στα τόσα χρόνια συνδικαλιστικής δράσης, στο κίνημα γενικότερα κυριαρχούσε η κεντρική ιδέα του να παλεύουμε και να διεκδικούμε ρεαλιστικά αιτήματα και η πρακτική και του δικού μας συλλόγου μέχρι τώρα ήταν γεμάτη από παραδείγματα ρεαλιστικής συμπεριφοράς. Της διεκδίκησης δηλαδή, αυτού που μπορούμε να πάρουμε σήμερα και αυτό που μπορούσε να δώσει η ηγεσία του δήμου σε ένα περιβάλλον αλληλοκατανόησης και αμοιβαίων υποχωρήσεων για τα προβλήματα του δήμου ή της κάθε υπηρεσίας γενικότερα. Αυτό σημαίνει ότι κατανοούμε τις αδυναμίες της επιχείρησης και μειώνουμε τις διεκδικήσεις μας ή τις απαιτήσεις μας στις δυνατότητες που έχει η συγκεκριμένη επιχείρηση ή οργανισμός ή δήμος ή γενικότερα κυβέρνηση.
Κάποιες άλλες παρατάξεις χρησιμοποιούν μια διαφορετική ορολογία και αυτοαποκαλούνται συνεπείς η υπεύθυνοι συνδικαλιστές. Έτσι μειώναμε της απαιτήσεις μας ή αναστέλλαμε τις κινητοποιήσεις μας με αποτέλεσμα αυτές ποτέ να μην κορυφώνονταν. Πάντα μεταθέταμε για αργότερα τις λύσεις, που στα χαρτιά και στα προγράμματα όλοι τονίζουμε, αλλά όταν η μάχη έφτανε στο κομβικό σημείο για χάρη της εργασιακής ειρήνης και ηρεμίας μεταθέτονταν για την επόμενη 24ωρη ή την επόμενη στάση εργασίας της κινητοποίησής μας.
Λέγοντας αυτά, δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε τις μικρόκατακτήσεις και τις μικρόϋποχωρήσεις που κατά καιρούς κάνει ο αντίπαλος κάτω από τις πιέσεις μας. Θα ήταν λάθος να πιστεύουμε όμως ότι μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας μόνο με αυτό το τρόπο και να μείνουμε μόνο σε αυτά. Είναι απαραίτητο κατά καιρούς να ανεβάζουμε την μάχη μας σε ένα ανώτερο επίπεδο, όταν οι συνθήκες και η γενικότερη πίεση το επιτρέψουν όπως στην συγκεκριμένη φάση που περάσαμε.
Έτσι άρχισε και η εργατική τάξη να εκπαιδεύεται σε μικρούς και αποσπασματικούς αγώνες. Βλέποντας ότι η ηγεσία της δεν έχει τη διάθεση να προχωρήσει σε μια γενικευμένη σύγκρουση, άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη της στους συλλόγους, στην ομοσπονδία, και ακόμα και στην ΓΕΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, με άμεσο αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των συλλόγων και των σωματίων και γενικότερα την αδράνεια του εργατικού κινήματος και την απογοήτευση. Έτσι λοιπόν, η ηγεσία του συλλόγου μας πίστευε ότι θα ακολουθούσε για μια ακόμα φορά την τακτική αυτή.
Δεν ήταν λίγα τα μέλη της ηγεσίας του συλλόγου μας που έδειχνα να μην καταλαβαίνουν την εμμονή των μελών του συλλόγου για την συνέχεια αυτού του αγώνα. Έτσι όταν ετέθη το ερώτημα για την συνέχιση ή όχι έβαζαν ξανά και ξανά το ζήτημα της διακοπής της απεργίας, και παρά το κύρος που τους έδινε η θέση τους δεν έπεισαν τις γενικές συνελεύσεις και τα μέλη του συλλόγου με αποτέλεσμα να κερδίσει η πρόταση για την συνέχιση της απεργίας.
Είχε γίνει πια κατανοητό ότι αυτή η καινούργια γενιά μελών δεν ήθελε η ηγεσία της να συνδιαλέγεται με τον συνηθισμένο τρόπο που είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα. Τα μέλη δεν είχαν διάθεση να μείνουν στην πολιτική του εφικτού. Έλεγαν καθαρά ότι δεν υποχωρούμε εάν δεν δικαιωθούμε. Αυτό φαινόταν σε όλες τις εκδηλώσεις τους, αρκεί η ηγεσία του συλλόγου να αφουγκραζόταν την διάθεση των μελών της.
Αυτό έγινε φανερό στα απεργιακά μπλόκα, στην κατάληψη του δημαρχείου, στις συνελεύσεις, όπου φάνηκε περίτρανα το πόσο τα μέλη του συλλόγου είχαν ξεπεράσει την ηγεσία τους σε θέρμη, σε αυτοθυσία, σε αποφασιστικότητα και σε συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα του απεργιακού αγώνα. Έτσι σε κάθε μία συνέλευση η απάντηση ήταν ‘‘ΣΥΝΕΧΕΙΑ’’, τώρα δεν κάνουμε πίσω με τίποτα. Έτσι σε μια απεργία που όλοι η απεργοί είχανε οπλιστεί με θέληση και επιμονή, δεν υπήρχε γυρισμός παρά μόνο η επιτυχία της απεργίας.
Είχαμε τραβήξει τα βλέμματα του συνόλου των εργαζόμενων στην Τ.Α επάνω μας. Σε όλους τους δήμους υπάρχουν συμβασιούχοι και αρχίσαμε να γινόμαστε παράδειγμα προς μίμηση και κυρίως στους δήμους του Αμαρουσίου, του Χαλανδρίου και σε μια σειρά από άλλους δήμους που έχουν ανάλογα προβλήματα με τους συμβασιούχους.
Κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση δεν το έβλεπε με καλό μάτι λόγω του ότι φοβόταν μια γενίκευση της κατάστασης με ανάλογα αιτήματα, την ιδία στιγμή που είχε στόχο να ανοίξει το θέμα του ασφαλιστικού και ήθελε ένα κίνημα ήρεμο και όσο το δυνατών πιο αδρανή. Για να υλοποιήσει τα σχέδια της, μέσα σε αυτό το κλίμα, δόθηκε μια λύση που θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν η αρχή μιας νίκης, αλλά που για να ολοκληρωθεί χρειάζεται οι δυνάμεις μας να είναι ενωμένες και οι σύλλογοι μας ετοιμοπόλεμοι για την αντιμετώπιση πιθανών υπαναχωρήσεων της Δημοτικής αρχής, με στόχο όλα αυτά που υπογράφηκαν να γίνουν και απόφαση του πρώτου δημοτικού συμβουλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου