Μία Οδυνηρή συμφωνία
Μετά το βροντερό ΟΧΙ πού ακούστηκε από το κέντρο τής Αθήνας μέχρι την άλλη άκρη τού πλανήτη, επηρέασε και ξύπνησε ανέργους, και εργαζόμενους, κυρίως φρέσκα στρώματα τής νεολαίας πού τα είδαμε για πρώτη φορά να βγαίνουν στο πεζοδρόμιο και στις συγκεντρώσεις τού ΟΧΙ στην πρόταση των δανειστών
Το Δημοψήφισμα και μερικά συμπεράσματα
Από την στιγμή πού ελήφθη η απόφαση για δημοψήφισμα η μηχανισμοί τής αντίδρασης ενεργοποιήθηκαν για την ακύρωση του, με έναν μονότονο τρόπο ακούγαμε από παντού, “δεν ήταν αναγκαίο”, “βάζει σε δοκιμασία την ΕΕ”, μας οδηγούν στο grexit, από το στρατόπεδο αυτών πού ζητούσαν την ανατροπή των μνημονίων και με κάθε τρόπο θέλουν να δώσουν το δικαίωμα στην εργατική τάξη, τούς ανέργους, τούς φοιτητές, και γενικά τα καταπιεσμένα στρώματα να εκφραστούν η απόφαση έγινε δεκτή με κύματα ενθουσιασμού, μέρα με την ημέρα ώρα με την ώρα η δυναμική τής σύγκρουσης μεγάλωνε και προς το τέλος λίγες ώρες πριν το δημοψήφισμα είχε σφυρηλατηθεί ένα μεγάλο και πλατύ μέτωπο όχι μόνο ενάντια στο ΟΧΙ αλλά και ενάντια σε ότι πολιτικά υποστήριζε και έκφρασε το ναι
Αυτός ο συμπυκνωμένος πολιτικά χρόνος έβαλε σε κίνηση πολιτικές διεργασίες μέχρι χθες αδρανείς όταν φάνηκε στον ορίζοντα ένας ηγέτης πού έβαλε ένα σύνθημα Δημοψήφισμα με μιας εξαφάνισε απόψεις για την “ανυπαρξία” τού κινήματος τουλάχιστον με την μορφή πού το ξέραμε μέχρι σήμερα, αποκάλυψε δυνάμεις “ανύπαρκτες” και παρουσιάστηκε μία διάθεση πού μέχρι χτες ήταν αδύνατον να εκτιμηθεί στο μέγεθος πού αποκαλύφθηκε, μπήκαν στον αγώνα άνθρωποι μέχρι χθες αδρανείς πολιτικά κλεισμένοι στα σπίτια τους και αδιαφορώντας για τα ερωτήματα “και μετά το δημοψήφισμα τή;” σού απαντούσαν μπορεί να συμβούν τα πάντα και το εννοούσαν και ήταν διατεθειμένοι να παλέψουν για τα “πάντα”, τα γεγονότα αυτά από μόνα τους αποδεικνύουν ότι η αντικειμενικές συνθήκες είναι υπέρ ώριμες για σοβαρά επαναστατικά γεγονότα, αρκεί να παρουσιαστή μια επαναστατική ηγεσία με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα και να είναι αποφασισμένη να τραβήξει τα γεγονότα στην τελευταία τους λογική συνέπεια, τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό τής κοινωνίας, ας έρθουμε στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο σήμερα δεν υπάρχει μια και η ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, το σημειώνουμε σαν μία πιθανότητα
Όμως σε αυτή την μάχη ο “μεγάλος ασθενείς” ήταν η ίδια η κυβέρνηση, μπορεί ο κόσμος να βρήκε ένα τρόπο να ξεπεράσει την πολιτικές τού διαφωνίες και να οργανωθεί φτιάχνοντας εδώ και εκεί κοινά μέτωπα όμως μέσα στην κυβέρνηση υπήρχαν διαφορετικές φωνές πού έβγαιναν προς τα έξω και δημιουργούσαν σύγχυση στην αποφασιστικότητα τού κινήματος, συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι την μάχη τού δημοψηφίσματος την πήρε στην πλάτη τού το ίδιο το εργατικό κίνημα, οι άνεργοι, και ο καθημερινός κόσμος πού αντιλαμβανόταν ότι εάν χανόταν η μάχη αυτή θα έπεφταν σαν λύκοι επάνω στην κοινωνία τα σκυλιά τής ευρωπαϊκής και τής εθνικής τρόικας
Τι έμεινε από το ΟΧΙ
Σήμερα μετά από την απόφαση τής κυβέρνησης για πιθανή συμφωνία πολλοί αναρωτιούνται γιατί κάναμε το δημοψήφισμα τή πετύχαμε, πώς το εκμεταλλευτήκαμε; απ ότι φαίνεται η κυβέρνηση δεν ήταν διατεθειμένη να εκμεταλλευτή το μεγάλο ΟΧΙ τής 5 Ιουλίου, φάνηκε από την διάθεση “πολιτικής ομοψυχίας” πού προχώρησε ο πρωθυπουργός, σε αντίθεση με τούς ανθρώπους του μόχθου πού το υποστήριξαν δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών δυνάμεων σύμφωνα με τα εκλογικά συμπεράσματα, είχαν διάθεση για μια γενικότερη σύγκρουση με το διευθυντήριο τής ΕΕ, ανεξάρτητα το τή πολιτικά επακολούθησε από την κυβέρνηση αυτό πού κατορθώσαμε με το ΟΧΙ είναι να βάλουμε σαι κίνηση τον τροχό τής ελληνικής και ευρωπαϊκής ταξικής πάλης, η τάξη άρχισε να κινείται, πολλά κόμματα τής αριστεράς άρχισαν αν ζητούν δημοψήφισμα για το εάν παρθούν και στην χώρα τούς μέτρα λιτότητας, δημοψήφισμα για το εάν θα ενταχθούν στην ΕΕ για τον χαρακτήρα τής ΕΕ, άρχισαν να αντιδρούν “σαν τούς Έλληνες” και με κάθε ευκαιρία να αντιδρούν για τα μέτρα λιτότητας πού οι ηγεσίες τούς θέλουν να τούς επιβάλουν, για μία εβδομάδα και το πιθανότερο να συνεχίσουν όλες οι πλατείες τής Ευρώπης και όχι μόνο γέμισαν κόσμο υποστηρίζοντας ΟΧΙ πού στις περισσότερες φορές δεν τούς αφορούσε, μα ήταν ένας τρόπος να πούνε ΟΧΙ σε αντίστοιχα μέτρα λιτότητας πού επιβάλλονται στην χώρα τους δείχνοντας παράλληλα και την αλληλεγγύη τους σε έναν αγωνιζόμενο λαό τούς Έλληνες.
Ευρωπαϊκές Αυταπάτες
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή της είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση την ευρωπαϊκή ένωση και τούς θεσμούς τής, ποτέ δεν τούς αμφισβήτησε και ποτέ δεν είχε διάθεση για σύγκρουση με αυτούς, όταν έβλεπε το σκληρό τους πρόσωπο μέσα από τής επαφές με τούς μηχανισμούς τότε μόνο έβλεπε το απάνθρωπο μένος τους και την απόφαση τους να στηρίξουν τής τράπεζες και μόνο τής τράπεζες αδιαφορώντας για τής κοινωνίες, και μόνο τότε τόνιζε ότι “είναι καιρός για μία Ευρώπη των λαών, μία Ευρώπη τής αλληλεγγύης και τής δικαιοσύνης,” είναι αλήθεια ότι ο καπιταλισμός στην πρώτη τού περίοδο είχε τέτοια χαρακτηριστικά μα σήμερα το να πιστεύουμε και μάλιστα η ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ ότι οι μηχανισμοί αυτοί μπορούν να παίξουν προοδευτικό χαρακτήρα εκσυγχρονισμού τής κοινωνίας δημιουργούμε αυταπάτες στην κοινωνία και στους εργαζόμενους πού μας ακολουθούν,
ΟΙ μηχανισμοί τής ΕΕ οργανώνουν τής κοινωνίες με την λογική τού μικρότερο κόστος διαχείρισης τους, βοηθώντας τον καπιταλισμό να ξεπεράσει της οικονομικής κρίσης του φορτώνοντας τα βάρη στις πλάτες των λαών πιέζοντας τούς μισθούς και τής συνάξεις, είναι δηλαδή ένας μηχανισμός καταστολής των κοινωνικών αντιδράσεων των λαών, με τον μηχανισμό τής υπερχρέωσης και των Δανείων και τής αυξήσεις τού χρέους, από την ίδρυση της ΕΟΚ και σε εποχής οικονομικής κρίσης είναι αδύνατον να δεχτούν την παραμικρή μεταρρύθμιση προς όφελος των εργαζομένων η γενικότερα των λαϊκών δυνάμεων
Γιατί υπογράφηκε η Συμφωνία;
Έχοντας μία κυβέρνηση πού έχει αυτές τής αυταπάτες για την ΕΕ και την αντίληψη ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί τής ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις πού αναπτύσσονται στους κόλπους τής ΕΕ για μία πιο “δημοκρατική ΕΕ” και δεν έχει στην πολιτική τής παρακαταθήκη το ταξικό συμπέρασμα ότι μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης τού συστήματος είναι αδύνατον και για τής ελάχιστες πολιτικές και οικονομικές διεκδικήσεις και γενικά φιλεργατικές πολιτικές και για οποιαδήποτε αστικοδημοκρατική διεκδίκηση, η εθνική και ευρωπαϊκή αστική τάξη για να την κάνει αποδεκτή δεν αρκεί μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να την προτείνει, είναι αναγκαίο να την ΕΠΙΒΑΛΕΙ το ίδιο το εργατικό κίνημα υποχρεώνοντας την να το υλοποιήσει, μόνο τότε θα αποδεκτή μέτρα πού της δημιουργούν κόστος και προκειμένου να χάση το κεφάλι τής θα είναι διατεθειμένοι να δώσει το καπέλο τής, σήμερα σαι συνθήκες ανυπαρξίας του κινήματος εθνικού και ευρωπαϊκού τή μπορεί η κυβέρνηση να υποχρεώσει να κάνει η εθνική και η ευρωπαϊκή αστική τάξη έχοντας τούς μηχανισμούς ρευστότητας τού συστήματος στα χέρια τής και εκβιάζοντας καθημερινά;
Δεν μας εκπλήσσει πού η κυβέρνηση αποδέχτηκε την πρόταση ουσιαστικά των θεσμών, μία και είναι η μόνη διέξοδο σε μία κυβέρνηση με κορμό ΣΥΡΙΖΑ πού δεν είχε ποτέ τής ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα διεκδικήσεων, πού δεν είχε γαλουχήσει ποτέ την βάσει τού κόμματος και την κοινωνία για σύγκρουση, για πιθανά σοσιαλιστικά μέτρα και τής πιθανές αντιδράσεις από την οικονομική ολιγαρχία, όπως έλεγχος τού τραπεζικού συστήματος, έλεγχος των βασικών τομέων τής οικονομίας, αυτός είναι ο λόγος πού τονίζαμε συνεχώς για στήριγμα στο εργατικό κίνημα στα συνδικάτα τής Ελλάδας και τής Ευρώπης πώς αυτοί είναι οι βασική μας σύμμαχοι και όχι η ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες, στο κίνημα βρίσκεται η δύναμη τού ΣΥΡΙΖΑ και όχι στα επιτελικά γραφεία τώ Βρυξελλών, όπως τονίζαμε επίσης ότι η κυβέρνηση πρέπει να ρίξει το βάρος τής παράλληλα με την διαπραγμάτευσή την πίεση τής στην αποκάλυψη των σκανδάλων, τής ρεμούλας πού τόσα χρόνια η μεγαλοεργολάβοι κάι οι καναλάρχαις που τής περισσότερες φορές είναι το ίδια πρόσωπα, με τής αποκαλύψεις αυτές θα οπλίσουμε τούς εργαζόμενους με επιχειρήματα αντίστοιχα με αυτά πού μας δίνει η αποκάλυψη τής επιτροπής τού χρέους, για τον αισχρό ρόλο των δανειστών για το πώς χρησιμοποιήθηκαν τα δάνεια ουσιαστικά και μόνο από τής τράπεζες και όχι στην κοινωνία
Η φωνές τής δυσαρέσκειας έχουν πυκνώσει και οι υποστηρικτές τής δραχμής πού προτείνουν ρήξη πληθαίνουν, χωρίς επεξεργασία τού τή σημαίνει επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα και χωρίς επεξεργασία από τούς υποστηρικτές τής ιδέας για τα πιθανά μονοπάτια υλοποίησης της και τής δυσκολίες πού θα προκύψουν, και κυρίως έχοντας απροετοίμαστη την ελληνική κοινωνία, η εμμονή τους δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται για την ιδανική λύση,
Μία επιστροφή στην δραχμή με μία κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ ΑΝΕΛ, μία κυβέρνηση πού δεν έχει σοσιαλιστική προοπτική χωρίς την διάθεση για έναν κοινωνικό μετασχηματισμό σημαίνει επιστροφή σε ένα καπιταλισμό με συνεχής υποτιμήσεις, και ρίχνοντας τούς μισθούς σαν το μόνο ελαστικό στοιχείο που μπορεί να δημιουργήσει ανταγωνιστικότητα στις τιμές των προϊόντων πού εθνικά παράγουμε, προσπαθώντας να επιβιώσει απομονωμένη από την ευρωπαϊκή ένωση και την αγορά της όταν τα 3/4 τής παραγωγής σήμερα διατίθενται στο εσωτερικό τής Ε.Ε, αυτός είναι και ο λόγος που το σύνολο τής ελληνικής κοινωνίας δεν βλέπει με καλό μάτι τη προοπτική τής δραχμής και παρά τα μέτρα και τής δυσκολίες και τα μνημόνια λέει παραμονή στην Ευρώπη με θυσίες, αλλά η θυσίες έχουν όρια.
Η συμφωνία πού υποχρεώνεται η κυβέρνηση να υπογράψει είναι η μία οδυνηρή συμφωνία, όμως στις παρούσες συνθήκες και με δοσμένες τής κυβερνητικές αυταπάτες για την ΕΕ και τής αντιλήψεις στο κυβερνητικό επιτελείο είναι πολύ φυσικό αυτό να είναι το αποτέλεσμα τής διαπραγμάτευσης, το μεγάλο ζητούμενο είναι η να παραμείνει η κυβέρνηση στην εξουσία, να συνεχίσει να νομοθετεί ότι είναι δυνατόν υλοποιώντας σιγά σιγά το πρόγραμμα τής Θεσσαλονίκης και παράλληλα με στόχο να συνεχίσει την αποκαλύψεις των σκανδάλων και τον περιορισμό τής φοροδιαφυγής από την πλουτοκρατία με στόχο ένα μεγάλο μέρος των μέτρων να αναλάβουν οι έχοντες
Στην περίπτωση πού η κυβέρνηση δεν αντέξει και πέσει κάτω από το βάρος των διαφωνούντων και υποστηρικτών τής δραχμής πρέπει να γίνει αρκετά γνωστό ότι η νομοθετικές ρυθμίσεις που έκανε μέχρι σήμερα μια κυβέρνηση τής αριστεράς όπως κατάργηση του 5ευρου στα Νοσοκομεία, δωρεάν μετακίνηση στα ΜΜΜ για τους ανέργους και τους μι έχοντες, κατάργηση των 100 δόσεων, κατάργηση των Σ.Σ. Εργασίας που επανήλθαν με απόφαση τής σημερινής κυβέρνησης, δωρεάν ρεύμα στους μι έχοντες, κουπόνια σίτισης και πάλι στους μι έχοντες, δωρεάν εισαγωγή στα νοσοκομεία για τούς απόρους και τούς μι έχοντες, αυτό πού μας περιμένει και το σύνολο της κοινωνίας είναι η οριστική τους κατάργηση και θα αποτελούν μία όμορφη ανάμνηση από την μικρή διάρκεια ζωή τής πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα πού έπεσε από τα ίδια τής τα μέλη πού την ανέδειξαν.
Άλλα ας δούμε όμως τή μας περιμένει σύντροφοί από την επόμενη ημέρα που η κυβέρνηση πάψει να υπάρχει πώς θα είναι η ζωή μας, το πρώτο πού θα δούμε είναι μία κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου που θα βρίσκεται σε μόνιμη σύνδεση με την ευρωπαϊκή ελίτ και θα νομοθετεί ότι τής υπαγορεύουν φορτώνοντας τα βάρη στην πλάτη τής εργατικής τάξης και αδιαφορώντας για τής συνέπειες που σε όλους μας είναι γνωστές, και πολύ φυσικό την οριστική κατάργηση των νομοθετημάτων που έφερε η αριστερή παρένθεση για την ανθρωπιστική κρίση που για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας τύπου Παπαδήμου δεν θα υπάρχει
12/7/2015
Κώστας Στουμπιάδης
Μετά το βροντερό ΟΧΙ πού ακούστηκε από το κέντρο τής Αθήνας μέχρι την άλλη άκρη τού πλανήτη, επηρέασε και ξύπνησε ανέργους, και εργαζόμενους, κυρίως φρέσκα στρώματα τής νεολαίας πού τα είδαμε για πρώτη φορά να βγαίνουν στο πεζοδρόμιο και στις συγκεντρώσεις τού ΟΧΙ στην πρόταση των δανειστών
Το Δημοψήφισμα και μερικά συμπεράσματα
Από την στιγμή πού ελήφθη η απόφαση για δημοψήφισμα η μηχανισμοί τής αντίδρασης ενεργοποιήθηκαν για την ακύρωση του, με έναν μονότονο τρόπο ακούγαμε από παντού, “δεν ήταν αναγκαίο”, “βάζει σε δοκιμασία την ΕΕ”, μας οδηγούν στο grexit, από το στρατόπεδο αυτών πού ζητούσαν την ανατροπή των μνημονίων και με κάθε τρόπο θέλουν να δώσουν το δικαίωμα στην εργατική τάξη, τούς ανέργους, τούς φοιτητές, και γενικά τα καταπιεσμένα στρώματα να εκφραστούν η απόφαση έγινε δεκτή με κύματα ενθουσιασμού, μέρα με την ημέρα ώρα με την ώρα η δυναμική τής σύγκρουσης μεγάλωνε και προς το τέλος λίγες ώρες πριν το δημοψήφισμα είχε σφυρηλατηθεί ένα μεγάλο και πλατύ μέτωπο όχι μόνο ενάντια στο ΟΧΙ αλλά και ενάντια σε ότι πολιτικά υποστήριζε και έκφρασε το ναι
Αυτός ο συμπυκνωμένος πολιτικά χρόνος έβαλε σε κίνηση πολιτικές διεργασίες μέχρι χθες αδρανείς όταν φάνηκε στον ορίζοντα ένας ηγέτης πού έβαλε ένα σύνθημα Δημοψήφισμα με μιας εξαφάνισε απόψεις για την “ανυπαρξία” τού κινήματος τουλάχιστον με την μορφή πού το ξέραμε μέχρι σήμερα, αποκάλυψε δυνάμεις “ανύπαρκτες” και παρουσιάστηκε μία διάθεση πού μέχρι χτες ήταν αδύνατον να εκτιμηθεί στο μέγεθος πού αποκαλύφθηκε, μπήκαν στον αγώνα άνθρωποι μέχρι χθες αδρανείς πολιτικά κλεισμένοι στα σπίτια τους και αδιαφορώντας για τα ερωτήματα “και μετά το δημοψήφισμα τή;” σού απαντούσαν μπορεί να συμβούν τα πάντα και το εννοούσαν και ήταν διατεθειμένοι να παλέψουν για τα “πάντα”, τα γεγονότα αυτά από μόνα τους αποδεικνύουν ότι η αντικειμενικές συνθήκες είναι υπέρ ώριμες για σοβαρά επαναστατικά γεγονότα, αρκεί να παρουσιαστή μια επαναστατική ηγεσία με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα και να είναι αποφασισμένη να τραβήξει τα γεγονότα στην τελευταία τους λογική συνέπεια, τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό τής κοινωνίας, ας έρθουμε στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο σήμερα δεν υπάρχει μια και η ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, το σημειώνουμε σαν μία πιθανότητα
Όμως σε αυτή την μάχη ο “μεγάλος ασθενείς” ήταν η ίδια η κυβέρνηση, μπορεί ο κόσμος να βρήκε ένα τρόπο να ξεπεράσει την πολιτικές τού διαφωνίες και να οργανωθεί φτιάχνοντας εδώ και εκεί κοινά μέτωπα όμως μέσα στην κυβέρνηση υπήρχαν διαφορετικές φωνές πού έβγαιναν προς τα έξω και δημιουργούσαν σύγχυση στην αποφασιστικότητα τού κινήματος, συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι την μάχη τού δημοψηφίσματος την πήρε στην πλάτη τού το ίδιο το εργατικό κίνημα, οι άνεργοι, και ο καθημερινός κόσμος πού αντιλαμβανόταν ότι εάν χανόταν η μάχη αυτή θα έπεφταν σαν λύκοι επάνω στην κοινωνία τα σκυλιά τής ευρωπαϊκής και τής εθνικής τρόικας
Τι έμεινε από το ΟΧΙ
Σήμερα μετά από την απόφαση τής κυβέρνησης για πιθανή συμφωνία πολλοί αναρωτιούνται γιατί κάναμε το δημοψήφισμα τή πετύχαμε, πώς το εκμεταλλευτήκαμε; απ ότι φαίνεται η κυβέρνηση δεν ήταν διατεθειμένη να εκμεταλλευτή το μεγάλο ΟΧΙ τής 5 Ιουλίου, φάνηκε από την διάθεση “πολιτικής ομοψυχίας” πού προχώρησε ο πρωθυπουργός, σε αντίθεση με τούς ανθρώπους του μόχθου πού το υποστήριξαν δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών δυνάμεων σύμφωνα με τα εκλογικά συμπεράσματα, είχαν διάθεση για μια γενικότερη σύγκρουση με το διευθυντήριο τής ΕΕ, ανεξάρτητα το τή πολιτικά επακολούθησε από την κυβέρνηση αυτό πού κατορθώσαμε με το ΟΧΙ είναι να βάλουμε σαι κίνηση τον τροχό τής ελληνικής και ευρωπαϊκής ταξικής πάλης, η τάξη άρχισε να κινείται, πολλά κόμματα τής αριστεράς άρχισαν αν ζητούν δημοψήφισμα για το εάν παρθούν και στην χώρα τούς μέτρα λιτότητας, δημοψήφισμα για το εάν θα ενταχθούν στην ΕΕ για τον χαρακτήρα τής ΕΕ, άρχισαν να αντιδρούν “σαν τούς Έλληνες” και με κάθε ευκαιρία να αντιδρούν για τα μέτρα λιτότητας πού οι ηγεσίες τούς θέλουν να τούς επιβάλουν, για μία εβδομάδα και το πιθανότερο να συνεχίσουν όλες οι πλατείες τής Ευρώπης και όχι μόνο γέμισαν κόσμο υποστηρίζοντας ΟΧΙ πού στις περισσότερες φορές δεν τούς αφορούσε, μα ήταν ένας τρόπος να πούνε ΟΧΙ σε αντίστοιχα μέτρα λιτότητας πού επιβάλλονται στην χώρα τους δείχνοντας παράλληλα και την αλληλεγγύη τους σε έναν αγωνιζόμενο λαό τούς Έλληνες.
Ευρωπαϊκές Αυταπάτες
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή της είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση την ευρωπαϊκή ένωση και τούς θεσμούς τής, ποτέ δεν τούς αμφισβήτησε και ποτέ δεν είχε διάθεση για σύγκρουση με αυτούς, όταν έβλεπε το σκληρό τους πρόσωπο μέσα από τής επαφές με τούς μηχανισμούς τότε μόνο έβλεπε το απάνθρωπο μένος τους και την απόφαση τους να στηρίξουν τής τράπεζες και μόνο τής τράπεζες αδιαφορώντας για τής κοινωνίες, και μόνο τότε τόνιζε ότι “είναι καιρός για μία Ευρώπη των λαών, μία Ευρώπη τής αλληλεγγύης και τής δικαιοσύνης,” είναι αλήθεια ότι ο καπιταλισμός στην πρώτη τού περίοδο είχε τέτοια χαρακτηριστικά μα σήμερα το να πιστεύουμε και μάλιστα η ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ ότι οι μηχανισμοί αυτοί μπορούν να παίξουν προοδευτικό χαρακτήρα εκσυγχρονισμού τής κοινωνίας δημιουργούμε αυταπάτες στην κοινωνία και στους εργαζόμενους πού μας ακολουθούν,
ΟΙ μηχανισμοί τής ΕΕ οργανώνουν τής κοινωνίες με την λογική τού μικρότερο κόστος διαχείρισης τους, βοηθώντας τον καπιταλισμό να ξεπεράσει της οικονομικής κρίσης του φορτώνοντας τα βάρη στις πλάτες των λαών πιέζοντας τούς μισθούς και τής συνάξεις, είναι δηλαδή ένας μηχανισμός καταστολής των κοινωνικών αντιδράσεων των λαών, με τον μηχανισμό τής υπερχρέωσης και των Δανείων και τής αυξήσεις τού χρέους, από την ίδρυση της ΕΟΚ και σε εποχής οικονομικής κρίσης είναι αδύνατον να δεχτούν την παραμικρή μεταρρύθμιση προς όφελος των εργαζομένων η γενικότερα των λαϊκών δυνάμεων
Γιατί υπογράφηκε η Συμφωνία;
Έχοντας μία κυβέρνηση πού έχει αυτές τής αυταπάτες για την ΕΕ και την αντίληψη ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί τής ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις πού αναπτύσσονται στους κόλπους τής ΕΕ για μία πιο “δημοκρατική ΕΕ” και δεν έχει στην πολιτική τής παρακαταθήκη το ταξικό συμπέρασμα ότι μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης τού συστήματος είναι αδύνατον και για τής ελάχιστες πολιτικές και οικονομικές διεκδικήσεις και γενικά φιλεργατικές πολιτικές και για οποιαδήποτε αστικοδημοκρατική διεκδίκηση, η εθνική και ευρωπαϊκή αστική τάξη για να την κάνει αποδεκτή δεν αρκεί μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να την προτείνει, είναι αναγκαίο να την ΕΠΙΒΑΛΕΙ το ίδιο το εργατικό κίνημα υποχρεώνοντας την να το υλοποιήσει, μόνο τότε θα αποδεκτή μέτρα πού της δημιουργούν κόστος και προκειμένου να χάση το κεφάλι τής θα είναι διατεθειμένοι να δώσει το καπέλο τής, σήμερα σαι συνθήκες ανυπαρξίας του κινήματος εθνικού και ευρωπαϊκού τή μπορεί η κυβέρνηση να υποχρεώσει να κάνει η εθνική και η ευρωπαϊκή αστική τάξη έχοντας τούς μηχανισμούς ρευστότητας τού συστήματος στα χέρια τής και εκβιάζοντας καθημερινά;
Δεν μας εκπλήσσει πού η κυβέρνηση αποδέχτηκε την πρόταση ουσιαστικά των θεσμών, μία και είναι η μόνη διέξοδο σε μία κυβέρνηση με κορμό ΣΥΡΙΖΑ πού δεν είχε ποτέ τής ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα διεκδικήσεων, πού δεν είχε γαλουχήσει ποτέ την βάσει τού κόμματος και την κοινωνία για σύγκρουση, για πιθανά σοσιαλιστικά μέτρα και τής πιθανές αντιδράσεις από την οικονομική ολιγαρχία, όπως έλεγχος τού τραπεζικού συστήματος, έλεγχος των βασικών τομέων τής οικονομίας, αυτός είναι ο λόγος πού τονίζαμε συνεχώς για στήριγμα στο εργατικό κίνημα στα συνδικάτα τής Ελλάδας και τής Ευρώπης πώς αυτοί είναι οι βασική μας σύμμαχοι και όχι η ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες, στο κίνημα βρίσκεται η δύναμη τού ΣΥΡΙΖΑ και όχι στα επιτελικά γραφεία τώ Βρυξελλών, όπως τονίζαμε επίσης ότι η κυβέρνηση πρέπει να ρίξει το βάρος τής παράλληλα με την διαπραγμάτευσή την πίεση τής στην αποκάλυψη των σκανδάλων, τής ρεμούλας πού τόσα χρόνια η μεγαλοεργολάβοι κάι οι καναλάρχαις που τής περισσότερες φορές είναι το ίδια πρόσωπα, με τής αποκαλύψεις αυτές θα οπλίσουμε τούς εργαζόμενους με επιχειρήματα αντίστοιχα με αυτά πού μας δίνει η αποκάλυψη τής επιτροπής τού χρέους, για τον αισχρό ρόλο των δανειστών για το πώς χρησιμοποιήθηκαν τα δάνεια ουσιαστικά και μόνο από τής τράπεζες και όχι στην κοινωνία
Η φωνές τής δυσαρέσκειας έχουν πυκνώσει και οι υποστηρικτές τής δραχμής πού προτείνουν ρήξη πληθαίνουν, χωρίς επεξεργασία τού τή σημαίνει επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα και χωρίς επεξεργασία από τούς υποστηρικτές τής ιδέας για τα πιθανά μονοπάτια υλοποίησης της και τής δυσκολίες πού θα προκύψουν, και κυρίως έχοντας απροετοίμαστη την ελληνική κοινωνία, η εμμονή τους δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται για την ιδανική λύση,
Μία επιστροφή στην δραχμή με μία κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ ΑΝΕΛ, μία κυβέρνηση πού δεν έχει σοσιαλιστική προοπτική χωρίς την διάθεση για έναν κοινωνικό μετασχηματισμό σημαίνει επιστροφή σε ένα καπιταλισμό με συνεχής υποτιμήσεις, και ρίχνοντας τούς μισθούς σαν το μόνο ελαστικό στοιχείο που μπορεί να δημιουργήσει ανταγωνιστικότητα στις τιμές των προϊόντων πού εθνικά παράγουμε, προσπαθώντας να επιβιώσει απομονωμένη από την ευρωπαϊκή ένωση και την αγορά της όταν τα 3/4 τής παραγωγής σήμερα διατίθενται στο εσωτερικό τής Ε.Ε, αυτός είναι και ο λόγος που το σύνολο τής ελληνικής κοινωνίας δεν βλέπει με καλό μάτι τη προοπτική τής δραχμής και παρά τα μέτρα και τής δυσκολίες και τα μνημόνια λέει παραμονή στην Ευρώπη με θυσίες, αλλά η θυσίες έχουν όρια.
Η συμφωνία πού υποχρεώνεται η κυβέρνηση να υπογράψει είναι η μία οδυνηρή συμφωνία, όμως στις παρούσες συνθήκες και με δοσμένες τής κυβερνητικές αυταπάτες για την ΕΕ και τής αντιλήψεις στο κυβερνητικό επιτελείο είναι πολύ φυσικό αυτό να είναι το αποτέλεσμα τής διαπραγμάτευσης, το μεγάλο ζητούμενο είναι η να παραμείνει η κυβέρνηση στην εξουσία, να συνεχίσει να νομοθετεί ότι είναι δυνατόν υλοποιώντας σιγά σιγά το πρόγραμμα τής Θεσσαλονίκης και παράλληλα με στόχο να συνεχίσει την αποκαλύψεις των σκανδάλων και τον περιορισμό τής φοροδιαφυγής από την πλουτοκρατία με στόχο ένα μεγάλο μέρος των μέτρων να αναλάβουν οι έχοντες
Στην περίπτωση πού η κυβέρνηση δεν αντέξει και πέσει κάτω από το βάρος των διαφωνούντων και υποστηρικτών τής δραχμής πρέπει να γίνει αρκετά γνωστό ότι η νομοθετικές ρυθμίσεις που έκανε μέχρι σήμερα μια κυβέρνηση τής αριστεράς όπως κατάργηση του 5ευρου στα Νοσοκομεία, δωρεάν μετακίνηση στα ΜΜΜ για τους ανέργους και τους μι έχοντες, κατάργηση των 100 δόσεων, κατάργηση των Σ.Σ. Εργασίας που επανήλθαν με απόφαση τής σημερινής κυβέρνησης, δωρεάν ρεύμα στους μι έχοντες, κουπόνια σίτισης και πάλι στους μι έχοντες, δωρεάν εισαγωγή στα νοσοκομεία για τούς απόρους και τούς μι έχοντες, αυτό πού μας περιμένει και το σύνολο της κοινωνίας είναι η οριστική τους κατάργηση και θα αποτελούν μία όμορφη ανάμνηση από την μικρή διάρκεια ζωή τής πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα πού έπεσε από τα ίδια τής τα μέλη πού την ανέδειξαν.
Άλλα ας δούμε όμως τή μας περιμένει σύντροφοί από την επόμενη ημέρα που η κυβέρνηση πάψει να υπάρχει πώς θα είναι η ζωή μας, το πρώτο πού θα δούμε είναι μία κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου που θα βρίσκεται σε μόνιμη σύνδεση με την ευρωπαϊκή ελίτ και θα νομοθετεί ότι τής υπαγορεύουν φορτώνοντας τα βάρη στην πλάτη τής εργατικής τάξης και αδιαφορώντας για τής συνέπειες που σε όλους μας είναι γνωστές, και πολύ φυσικό την οριστική κατάργηση των νομοθετημάτων που έφερε η αριστερή παρένθεση για την ανθρωπιστική κρίση που για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας τύπου Παπαδήμου δεν θα υπάρχει
12/7/2015
Κώστας Στουμπιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου