Μεταρρύθμιση η Επανάσταση Σύντροφοι

Μεταρρύθμιση η Επανάσταση Σύντροφοι

 

Τετάρτη, 25 Μάιος 2016 15:13

Μεταρρύθμιση η Επανάσταση Σύντροφοι;

Το παλιό μόνιμο ερώτημα της αριστεράς ξανά μπαίνει στο τραπέζι πιεστικά και από την απάντηση του εξαρτάται για ακόμα μια φορά στην ιστορία η ύπαρξή της, να διαχειριστεί τον καπιταλισμό η να τον ανατρέψει; σοσιαλισμός η μεταρρύθμιση, σοσιαλισμός η βαρβαρότητα σύντροφοι;

Ο ΣΎΡΙΖΑ βγήκε με το σύνθημα να διαχειριστεί την κρίση του συστήματος, να διαχειριστεί με έναν διαφορετικό τρόπο την κρίση του καπιταλισμού , προσθέτοντας την δημοκρατική του ευαισθησία στην φοροδιαφυγή και στο οικονομικό πλιάτσικο της άρχουσας τάξης που έκανε δεκαετίες τώρα, να  δημιουργήσει μια χρηστή με αστικοδημοκρατικούς όρους διαχείριση του συστήματος και βρήκε έναν αδιαπέραστο τοίχο, η αστική τάξη που είχε μάθει μέχρι τώρα να διαχειρίζεται και να διοικεί το κράτος ανεξέλεγκτα και χωρίς ελέγχους απομυζώντας καθημερινά μέσα από τους μηχανισμούς διαχείρισης τεράστια ποσά ενοχλήθηκε, θα λέγαμε θορυβήθηκε, τελευταίο παράδειγμα το ΚΕΛΠΝΟ και η διαχείριση των νοσοκομείων

Ένας ορυμαγδός δημοσιογράφων και υποστηρικτών της εξουσίας που ακόμα βρίσκεται στα χέρια της αστικής τάξης που βλέπει της παρεμβάσεις αυτές εξεγείρεται μέσω των καναλιών και όλων των μέσων που διαθέτει, πιστέψαμε πώς αυτοί οι  μηχανισμοί θα μας κάνουν δρόμο για να περάσουμε; θα σεβαστούν την αστική συνταγματική νομιμότητα και δεν θα βάλουν τρικλοποδιές; γελαστήκαμε σύντροφοι θα αμύνονται μέχρι τέλους σαν τα σκυλιά και θα κάνουν ότι μπορούν για να ανατρέψουν την κυβέρνηση δημιουργώντας συνεχώς εμπόδια μέχρι την ανατροπή μας.

Φαίνεται πώς ένα κομμάτι της κυβέρνησης μας έχει τέτοιες  αυταπάτες, όπως και για την δημοκρατικότητα της αστικής τάξης εσωτερικά όσο και για την ευρωπαϊκή κυρίαρχη τάξη, κάτι που το αποδέχθηκε και ο πρωθυπουργός σε συνεντεύξεις του τις τελευταίες ημέρες, αυτό αποδεικνύει και η έλλειψη αποφασιστικότητας να χρησιμοποιηθεί η Κυβέρνηση και να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς  σε μεταρρυθμίσεις σε καίρια σημεία του κρατικού μηχανισμού, ενέργειες που θα  ανήγαν δρόμο και θα  προχωρούσαμε σε μεταβολές και μεταρρυθμίσεις που θα μας οδηγούσαν στο επόμενο στάδιο των  κοινωνικών  μεταρρυθμίσεων  που χρονικά δεν πρέπει να το βλέπουμε στο απώτερο μέλλον.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να συμβούν εάν ο ΣΥΡΙΖΑ  ακούμπαγε στο εργατικό κίνημα που είχε αναπτυχθεί την περίοδο της ανόδου του και μέχρι και το δημοψήφισμα του ΟΧΙ, όταν ο κόσμος ήταν  με το μέρος μας περιμένοντας αποτελέσματα χειροπιαστά, αποκαλύψεις των σκανδάλων, αφαίρεση εξουσιών από τους σφετεριστές του κοινωνικού πλούτου, γρήγορες νομοθετικές μεταρρυθμίσεις για τα βεβαιωμένα σκάνδαλα, μεταρρυθμίσεις που διευκόλυναν τους ανέργους και τους χτυπημένους  από την κρίση και τα μέτρα της Δεξιάς κάτι που έγινε με πολύ αργό τρόπο και με μεγάλη καθυστέρηση, αδειοδότηση των καναλιών σε καινούργιους ιδιοκτήτες που παρά της εξαγγελίες ακόμα δεν έχουν αλλάξει χέρια, η καθυστέρηση και η λογική θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα έφερε την  απογοήτευση στην κοινωνία, η απογοήτευση πολύ φυσιολογικά την απομόνωση της κυβέρνησης σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας.

Και όταν η κοινωνική υποστήριξη άρχισε να μειώνεται η κυβέρνηση άρχισε να πιστεύει πώς η κοινωνία στο δρόμο ήταν περιττή για τις διαπραγματεύσεις, κάτι τέτοιο κατά την γνώμη της θα δημιουργούσε εμπόδιο για την επικοινωνία και την διαπραγμάτευση  με τον διεθνή παράγοντα ευρωπαϊκό η υπερατλαντικό, αυτό το αποδεικνύει η συμπεριφορά της ηγεσίας μας πουφ δεν χρησιμοποίησε το κύμα υποστήριξης που είχε αναπτυχθεί υπέρ  του ΣΥΡΙΖΑ διεθνώς για την δημιουργία ενός μετώπου ενάντια στη λιτότητα, μιας διεθνής επιτροπή στήριξης ενάντια στα αντεργατικά μέτρα που προτείνει η Ε.Ε  κάτι που θα υποβοηθούσε την διαπραγμάτευση που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται και όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ άλλα και για την μάχη που έχει να δώσει η Πορτογαλία και αύριο η Ισπανία, δείχνοντας σε όλη την Ευρώπη πώς τα στηρίγματα μας είναι μόνο το εργατικό κίνημα που μας ανέβασε στην κυβέρνηση και κανένα άλλο μέσο δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτά τα  κοινωνικά μας στηρίγματα, κανένα χαμόγελο δεν μπορεί να ανοίξει δρόμο μπροστά στης συμπληγάδες της ευρωπαϊκής κυρίαρχης τάξης που αντιμετωπίζουμε.

Η καθυστέρηση και η αδιαφορία προς το πανευρωπαϊκό κίνημα στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ μας οδήγησε στην απομόνωση εθνικά και ευρωπαϊκά, εκλιπαρώντας πότε την στήριξη από τον Ολαντ και πότε από τον Ομπάμα για λίγη ευρωπαϊκή υποστήριξη ανάμεσα στις αντιθέσεις των θεσμών  μέσα στα ευρωπαϊκά όργανα, δίνοντας την λαθεμένη αντίληψη στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη άλλα και την εθνική  πώς το παιχνίδι  παίζεται στα επιτελικά γραφεία  και όχι στο πεζοδρόμιο, και μόλις ο Γιούγκερ μας χαμογελά νομίζουμε πώς μας άνοιξαν οι ουρανοί.

Δεν έχει περάσει καιρός από το τρομοκρατικό κτύπημα στην Γαλλία και την κάθοδο του στρατού στην Γαλλική πρωτεύουσα και ένα τεράστιο κίνημα έχει αναπτυχθεί αδιαφορώντας για τα μέτρα απαγόρευσης που έχει επιβάλει η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Ολάντ, αυτό το δυναμικό κίνημα που  έχει αναπτυχθεί στην Γαλλία ενάντια στα μέτρα λιτότητας και ενάντιά  στα αντεργατικά μέτρα είναι που πρέπει να ακουμπήσει και να στηρίξει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με κάθε τρόπο.

Θα έπρεπε να επεξεργαστούμε τρόπους συνεργασίας και δέσιμο με της ευρωπαϊκές ταξικές δυνάμεις δημιουργώντας επιτροπές συνεργασίας με τα κινήματα που έχουνε  προσανατολισμό εναντίωσης στα μέτρα εξόντωσης που ζητά η Ε.Ε και το ΔΝΤ, αυτός είναι ο δρόμος και ο προσανατολισμός που πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση και ο  ΣΥΡΙΖΑ και όχι οι καλές σχέσεις με τον Ολάντ και των Γιούγκερ, έστω και την ύστατη στιγμή η κυβέρνηση πρέπει να  στηριχθεί στο ευρωπαϊκό κίνημα για να αυξήσει τα ποσοστά υποστήριξης και να ενισχύσει την πολιτική της θέση στην διαπραγμάτευση  που έχει ανάγκη, διαφορετικά η υποχώρηση δεν έχει τέλος και η υποχώρηση θα είναι καταστροφική όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ και για την κυβέρνηση της αριστεράς μα κυρίως για την κοινωνία που στέκει στην γωνία περιμένοντας λύσεις.

Η ιστορία δείχνει πώς αριστερή κυβέρνηση που δεν στηρίζεται σε ένα μαζικό εργατικό κίνημα δεν μπορεί να διαπραγματευτεί επί ίσοις όροις με την κυρίαρχη διεθνή τάξη, θα λυγίσει στους οικονομικούς εκβιασμούς της, στης πιέσεις των στελεχών της και των οικονομικών δολοφόνων και των πολιτικών που ασκούνται στην ηγεσία μας, και θα πιστέψει πως είναι αδύναμη να τους αντισταθεί, η υποχώρηση είναι μοιραία, όχι μόνο για την κυβέρνηση άλλα και για την κοινωνία που είχε πιστέψει σε μια αριστερά και αυτή φαίνεται ανίκανη να αντιμετωπίσει της πιέσεις της κυρίαρχη τάξης που τόσα χρόνια αναθεματίζει.

Μέλη του ΣΙΡΙΖΑ πού βλέπουν την αναποτελεσματικότητα του αριστερού ευρωπαϊκού εγχειρήματος τονίζουν με φόβο  “παραιτηθείτε μην κάνετε την βρώμικη δουλειά των άγριων αντεργατικών μέτρων που ζητά η ευρωπαϊκή ελίτ από την κυβέρνηση της αριστεράς, αφήστε να κάνει την δουλειά αυτήν το κόμμα της αστικής τάξης η Ν.Δ του Μητσοτάκη και όχι εμείς” και το λένε μιας και βλέπουν πώς τα κοινωνικά στρώματα που υποστήριζαν μέχρι χθες την κυβέρνηση έχουν ελαχιστοποιηθεί και τα κυβερνητικά αδιέξοδα μεγαλώνουν, “η παίρνεται τα μέτρα η φεύγετε θα έρθουν οι άλλοι να τα πάρουν με χαρά χωρίς ενδοιασμούς και κοινωνικές φοβίες” .

Αυτοί που κάθονται στην γωνία φοβισμένοι από της πολιτικές εξελίξεις είναι η εργατική τάξη που περίμενε πολλά από την αριστερά  και το κόμμα που της υποσχέθηκε πολλά, και τώρα η ελπίδες της βλέπει να εξανεμίζονται μπροστά στην άκαμπτη στάση των Ευρωπαίων και των εθνικών τους υποστηρικτών, αυτό που απογοητεύει περισσότερο είναι η ανικανότητα της κυβέρνησης να δώσει λύσεις στην ανεργία στην συνεχιζόμενη φορολόγηση που ζητούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και την συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της εργατικής τάξης σαν αποτέλεσμα των μέτρων.

Είναι λύση να τρέξουμε να φύγουμε για να σώσουμε οτιδήποτε μπορεί να σωθεί; και η εργατική τάξη; που θα στηριχθεί; ποιος θα της δώσει λύσει; τώρα που θα πέσουν σαν τα σκυλιά οι πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης; μήπως πρέπει να επεξεργαστούμε ένα σχέδιο όχι διαφυγής άλλα ύστατης λύσης σοσιαλιστικών διεκδικήσεων  ώστε να αφήσουμε μια στοιχειώδη πολιτική παρακαταθήκη για το μέλλον προωθώντας μέτρα κοινωνικού μετασχηματισμού που να κτυπούν στην καρδιά του πολιτικού συστήματος; είναι ευκαιρία να προτείνουμε ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικών διεκδικήσεων που μπορούν να γίνουν άμεσα αποδεκτά από την κοινωνία  και από την εργατική τάξη, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις δανειστών, τραπεζών και της άρχουσας τάξης, στοχεύοντας σε αυτό που έχει ανάγκη η πλειοψηφία της κοινωνίας, αυτή που μας ανέβασε στην κυβέρνηση και αυτήν είμαστε υποχρεωμένοι να υπηρετούμε, έτσι θα πρέπει να προτείνουμε:

1  Όχι στον Κόφτη που απαιτεί  η Ε.Ε και εφαρμόζει η Κυβέρνηση

2  Να αρνηθούμε να ψηφιστούν μέτρα αντικοινωνικού χαρακτήρα  που θα θίγουν την ιστορία της αριστεράς, μέτρα που θα πλήξουν την οικονομική ευρωστία των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων

3 Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και ανάληψη του κεντρικά από μια ενοποιημένη Ευρωζώνη

4  Προώθηση κοινωνικού ελέγχου στους χώρους δουλειάς

5  Μείωση των ωρών δουλειάς σαν βασικό μέτρο αντιμετώπισης και μείωσης της ανεργίας ξεκινώντας πρώτα από το δημόσιο και επεκτείνοντας το σαν μέτρο στης μεγάλες επιχειρήσεις με την μεγαλύτερη κερδοφορία

6  Δημιουργία επιτροπής για το σταμάτημα του πολέμου στην Συρία και σε όλη την μέση Ανατολή.