Η εργατική τάξη λέει «όχι» στο 3ο μνημόνιο

     

   

Τα μέτρα που η κυβέρνηση επεξεργάστηκε και πρότεινε κυρίως στο ασφαλιστικό κάτω και από την πίεση τον δανειστών προκάλεσαν ένα μεγάλο κύμα αγανάκτησης στην ελληνική κοινωνία και στην εργατική τάξη, αυτή ήταν κυρίως η αιτία που ανάγκασε την ηγεσία της ΓΣΕΕ να κηρύξει 24ωρη κινητοποίηση μαζί και με το κορυφαίο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσίων υπαλλήλων την ΑΔΕΔΥ. Ήταν η πρώτη απεργία μετά της εκλογές του Σεπτεμβρίου και δεν είχε περάσει ούτε ενάμισης μήνας από την εκλογή της καινούργιας κυβέρνησης και η απόφαση είχε ληφθεί από τα μέσα Οκτωβρίου.

Μετεκλογικά είχε αναπτυχθεί ένας μεγάλος προβληματισμός μεταξύ των αγωνιστών, όπου αυτοί και να βρίσκονταν για την στάση που θα κρατούσε η εργατική τάξη και γενικότερα η ελληνική κοινωνία μετεκλογικά, εφόσον είχε ψηφίσει το ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που είχε δηλώσει προεκλογικά πως θα ψηφίσει μνημόνιο και θα έπαιρνε μέτρα που θα έθιγε τα ασφαλιστικά δικαιώματα, το ερώτημα που προέκυπτε ήταν, κατά πόσο οι εργαζόμενοι και το σύνολο της κοινωνίας θα αντιδρούσαν στην εφαρμογή τέτοιων μέτρων;

Πολλοί υποστήριζαν την άποψη, πως η εργατική τάξη έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα της εφαρμογής επώδυνων οικονομικών μέτρων και κατέληγαν στο συμπέρασμα πως η νίκη και μόνο του ΣΥΡΙΖΑ θα σήμαινε και μια μεγάλη ήττα του εργατικού κινήματος. Αποτέλεσμα αυτού του συμπεράσματος ήταν, το εργατικό κίνημα να οδηγηθεί σε αδράνεια και να πάει αρκετά χρόνια πίσω. Η ψήφιση και μόνο του ΣΥΡΙΖΑ σήμαινε κατ αυτούς μεγάλη υποχώρηση του εργατικού κινήματος και των αντιδράσεών του. Έτσι πολλοί ήταν εκείνοι που περίμεναν μια μακρά περίοδο ταξικής ηρεμίας και ταξικής αδράνειας, συμπέρασμα που η απεργία της 12ης το διέψευσε περίτρανα.

Τι μας οδήγησε στην απεργία της 12ης Νοεμβρίου;

Περάσαμε ενάμιση μήνα βλέποντας μια άτολμη και αναποφάσιστη κυβέρνηση να ανακοινώσει μέτρα που θα βελτίωναν την φοροδοτική κατάσταση της κοινωνίας και των ασφαλιστικών ταμείων και την επόμενη να τα παίρνει πίσω και να τα ξεχνά, όπως λόγου χάριν:

1) Φορολογία των ιδιωτικών σχολείων,

2) αύξηση της εργοδοτικής ασφαλιστικής συμμετοχής, κάτι που είχε μειωθεί από την κυβέρνηση της ΝΔ,

3) εκκλησιαστική περιουσία και

4) φορολόγηση τον καναλιών.

Σωστά μέτρα, όπου στην πρώτη κριτική και πίεση που δέχτηκε από την αντιπολίτευση, με μιας τα ξέχασε, και το μόνο που φαίνεται να έχει διάθεση να κάνει, είναι να ανοίξει το ασφαλιστικό, έχοντας δηλώσει εξ αρχής την διάθεση της να κόψει της επικουρικές συντάξεις χωρίς να συνδιαλλαγεί με τους συνδικαλιστικούς φορείς, όπως άλλωστε και στο ζήτημα τον πλειστηριασμών. Ωστόσο η υποχωρητική διάθεση της κυβέρνησης εξόργισε και τους πιο καλόπιστους υποστηρικτές της.

Τα συνδικάτα δεν περίμεναν παροχές, άλλα αποκάλυψη σκανδάλων, αύλινση των αιχμηρών μνημονιακών μέτρων, μέτρα προνοιακού χαρακτήρα στα πιο αδύνατα και χτυπημένα στρώματα από την κρίση και αντ’ αυτού είδαν μια κυβέρνηση να υποκύπτει στις πιέσεις των καναλιών και των κωμάτων της αντιπολίτευσης, Μια αντιπολίτευση που η κοινωνία της έχει γυρίσει την πλάτη πολιτικά και κοινωνικά. Άλλωστε αυτή είναι η αιτία της διάσπασής της, ανήμπορη να αντιδράσει και να ορθώσει πολιτικό λόγο, και οι μόνοι που την παίρνουν στα σοβαρά και την υπολογίζουν είναι οι υπουργοί της Κυβέρνησης, πιεζόμενοι από την Ευρωπαϊκή ελίτ.

Μήπως αυτή η υποχωρητικότητα της Κυβέρνησης απέναντι στην ξεδοντιασμένη δεξιά και τις παραφυάδες της, της διασφαλίζει πολιτική διάρκεια και πολιτική βιωσιμότητα; Η δεξιά δεν έχει σταματήσει ούτε λεπτό να υπονομεύει και να εκμεταλλεύεται το παραμικρό λάθος και αφέλεια των υπουργών της σημερινής Κυβέρνησης, ξεκινώντας από το ποντιακό που ξεκίνησε θύελλα αντιδράσεων, με μπροστάρηδες για ακόμα μια φορά τα κανάλια, την Χρυσή Αυγή και τις ακροδεξιές παραφυάδες της. Φτάνοντας σήμερα να χρησιμοποιούν πρώην Υπουργούς της κυβέρνησης, για δήθεν επαφές του ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία και εξυφαίνοντας ιδέες για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας κάτι που αποτελούσε κρυφό τους πόθο.

Είναι ξεκάθαρο παρά τις υποχωρήσεις της σημερινής κυβέρνησης και την διάθεση της να υποκύψει της διαθέσεις της ευρωπαϊκής και εθνικής ελίτ, ότι ο ΣΥΡΖΑ δεν θα γίνει ποτέ το κόμμα της εθνικής αστικής τάξης και θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για την ανατροπή της. Η διάθεση αυτή βρίσκεται πίσω από την αποκάλυψη δήθεν τρομοκρατιών σχέσεων. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι αυτή την κυβέρνηση την ανέβασε στο βάθρο η εργατική τάξη και τα πληβιακά στρώματα, τα κτυπημένα από την κρίση και τα μέτρα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων και μόνο σε αυτά θα πρέπει να στηριχθεί. Η συμμετοχή τους στην συγκεκριμένη απεργία και στις μελλοντικές που θα ακολουθήσουν δεν έχουν στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης άλλα την διόρθωση της οικονομικής πολιτικής της πορείας καθώς και την πολιτική απαίτηση να μην υποχωρήσει στις πιέσεις των δανειστών στο ασφαλιστικό και στους πλειστηριασμούς, με κανένα προσχηματικό λόγο για δήθεν συνειδητούς κακοπληρωτές.

Οι πρώτες αντιδράσεις της Απεργίας

Η κήρυξη της απεργίας ενόχλησε την κυβέρνηση η όχι; Ένα μέρος της κυβέρνησης την απεργία της 12ης Νοεμβρίου την είδε σαν μια μορφή πίεσης στην διαπραγμάτευση που κάνει με τους δανειστές στο ζήτημα των πλειστηριασμών, ένα άλλο κομμάτι της πιθανώς να ανησύχησε με την συμμετοχή και την οργανωτική συγκρότηση της τάξης ενάμιση μήνα μετά τις εκλογές. Μπορεί να τους ανησύχησε και λίγο, αυτό άλλωστε είναι ορατό που τις επόμενες μέρες μετά την απεργία ανακοίνωσαν μέτρα όπως:

1) δημιουργία αναπτυξιακής τράπεζας άμεσα, όπως ανακοινώθηκε από τον κ. Σταθάκη

2) υλοποίηση παράλληλου προγράμματος, επιταχύνοντας τις διαδικασίες ως προς τη διαφθορά, υγεία, παιδεία, όπως επίσης ανακοινώθηκε από τον κ. Σκουρλέτη.

3) επανασύσταση επιτροπής γερμανικών οφειλών ( Βούτσης)

4) μεταφορά ιδιοκτησίας, διεκδικούμενο από τους δανειστές, στο Δήμο του Πειραιάς.

Το επίσημο κάλεσμα και η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην απεργία έφερε μύριες αντιδράσεις στους κόλπους του κινήματος, για το εάν η πρόσκληση είναι αληθινή, γνήσια ή υποκριτική. Η κοινωνία μέχρι σήμερα ήταν συνηθισμένη να βλέπει το κόμμα που έχει την κυβέρνηση να μην αντιδρά σε μέτρα που θίγουν τμήματα της κοινωνίας. Το κόμμα να λειτουργεί σαν μηχανισμός προπαγάνδας και υποστήριξης της κυβερνητικής πολιτικής, κάτι ανάλογο περίμεναν να ακολουθηθεί και με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, όμως τα πράγματα δεν λειτουργούν σαν φωτογραφία, και το κόμμα αντέδρασε και σωστά ενάντια στα νέο φιλελεύθερα μέτρα που προωθούνται από την Ευρωπαϊκή ελίτ και την εθνικά κυρίαρχη οικονομική ελίτ.

Ορθώς διαχωρίστηκε η στάση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ από εκείνη της κυβέρνησης ερχόμενος σε ρήξη με τις μνημονιακές απόψεις που προωθούν οι δανειστές και η κυβέρνηση. Μόνος τρόπος της πολιτικής του επιβίωσης, είναι να υποστηρίζει τις ανάγκες της κοινωνίας και του εργατικού κινήματος στέκοντας δίπλα τους υποστηρικτικά και όχι υποκριτικά όπως έλεγαν ορισμένοι. Σε αυτές τις μεταβαλλόμενες πολιτικά συνθήκες, σε μία Ευρώπη που σιγά σιγά αλλάζει πρέπει να δεχόμαστε και κόμματα που είναι διατεθειμένα να αλλάξουν και να σταθούν στο πλάι των κινημάτων και της κοινωνίας. Βλέπουμε μία Πορτογαλία να αλλάζει αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση μια κυβέρνηση της αριστεράς, μια Αγγλία που το εργατικό κόμμα κινείται αριστερά, γεγονός που δεν το περίμενε κανείς μέχρι χθες, στηρίζοντας τις αγωνιστικές διεκδικήσεις των φοιτητών ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων.

Όταν βλέπεις μια κυβέρνηση να πιέζεται από την ευρωπαϊκή και εθνική ελίτ, σκέφτονται οι εργαζόμενοι, γιατί να μην πιέσουμε και εμείς; Έτσι σύσσωμοι οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν και βροντοφώναξαν, «κάτω τα χέρια από τις συντάξεις μας και τα ασφαλιστικά μας ταμεία», «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» , «ΌΧΙ στο 3ο μνημόνιο από όπου και αν προέρχεται», πιέζοντας με την φωνή τους και την παρουσία τους τόσο την κυβέρνηση όσο και την ευρωπαϊκή ελίτ, δηλώνοντας την διάθεση ότι: «μπορεί να ψηφίσαμε την κυβέρνηση άλλα είμαστε έτοιμοι και διατεθειμένοι να μην υποχωρήσουμε στις πιέσεις δανειστών και κυβέρνησης» και είναι σίγουρο ότι αυτή η αντίδραση δεν θα είναι μοναδική άλλα πολύ σύντομα οι αντιδράσεις θα επαναληφθούν εάν η κυβερνητική πολιτική δεν αλλάξει πορεία .

Ενθαρρυντικό στοιχείο είναι η παρουσία πρωτοβάθμιων σωματείων που κυριάρχησαν με τα πανό τους στην συγκέντρωση, η δημιουργία και μόνο τέτοιων σωματείων σε χώρους με έντονα στοιχεία ταξικής σύγκρουσης, με προβλήματα απολύσεων και μειώσεις μισθών σημαίνει ότι η εργατική τάξη παλεύει και κερδίζει έδαφος και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.

Η κήρυξη της Γενικής Απεργίας, δεν ξάφνιασε μόνο τους ταξικούς μας αντιπάλους άλλα και το σύνολο της αριστεράς, για το πώς θα αντιδράσουν σε ένα κάλεσμα μιας ΓΣΕΕ; Μιας ηγεσίας που την περίοδο του δημοψηφίσματος είχε ταχθεί και προτείνει ψήφιση του «ΝΑΙ», γεγονός που την έφερε σε ευθεία αντίθεση με το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και την κυρίαρχη άποψη με την υπερψήφιση του «ΟΧΙ». Καταλαβαίνουμε την οργή τους άλλα θα πούμε μερικές αλήθειες:

α) H ηγεσία της σημερινής ΓΣΕΕ είναι μία εκλεγμένη ηγεσία και δεν είναι διορισμένη, καταλαβαίνω πώς πολλοί εργαζόμενοι και συνδικαλιστικές παρατάξεις μπορεί να θέλουν μια πιο αγωνιστική και πιο συγκρουσιακή ηγεσία από την σημερινή άλλα καλό θα ήταν να καταλάβουμε ότι αυτό γίνεται μόνο με εκλογικές διαδικασίες και συνέδρια έτσι όπως έχει εκλεγεί και η σημερινή.

β) Όσες οργανώσεις και αν κλήθηκαν εκτός από την δημοκρατικά εκλεγμένη ΓΣΕΕ δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν και να πείσουν το σύνολο των εργαζομένων, όσες παρατάξεις κάλεσαν μόνες τους αγωνιστικό προσκλητήριο έμειναν να περιμένουν τους εργαζόμενους στην Ομόνοια μόνοι και έρημοι.

γ) Θα ήταν ταξικά αποτελεσματικό όταν καλεί η δημοκρατικά εκλεγμένη ΓΣΕΕ να μαζευόμαστε στο χώρο της συγκέντρωσης και όχι με την κάθε συνδικαλιστική παράταξη που αντιπροσωπεύει τα αντίστοιχα πολιτικά τους κόμματα κάνοντας ξεχωριστές συγκεντρώσεις και προσπαθώντας να δείξουν ταξική καθαρότητα. Την ίδια στιγμή ενώ βρίζουν την ηγεσία της ΓΣΕΕ για την διασπαστική της τακτική, γεγονός που ίσως ενδέχεται και άθελα τους να το κάνουν οι παρατάξεις μεταξύ τους, η μια στην Ομόνοια και η άλλη στο Μουσείο.
Είναι αναγκαία η συσπείρωση όλων των ταξικών δυνάμεων στην συγκεκριμένη φάση που περνά το εργατικό κίνημα  

Κώστας Στουμπιάδης