ΤΑ ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΤΟΥ 2009 ΚΑΙ Η ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΉ ΜΑΣ ΗΓΕΣΊΑ

ΤΑ ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΤΟΥ 2009 ΚΑΙ Η ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΉ ΜΑΣ ΗΓΕΣΊΑ

Τα δελτία ειδήσεων είναι γεμάτα από ειδήσεις με προθέσεις της κυβέρνησης και της κυρίαρχης τάξης να περικόψει και να αφαιρέσει όσες κατακτήσεις είχαμε κάνει σαν τάξη από τον πόλεμο και μέχρι χτες

επανεξετάσει τον επικίνδυνων και ανθυγιεινών ,να καταργηθεί το δώρο και η άδεια του καλοκαιριού, να επανεξεταστούν ξανά τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα και όλα αυτά ενώ το σύνολο της κοινωνίας είναι η προετοιμάζεται να πάει της διακοπές του

Με μια πρώτη ματιά θα έλεγε κανείς ότι έχουμε μια κυβέρνηση που αποφασίζει η σκέφτεται να αφαιρέσει κατακτήσεις του χτες χωρίς να υπάρχει κανείς να την εμποδίσει ,σαν να μην υπάρχουν συνδικάτα που να υπερασπίζονται αυτές της κατακτήσεις η κόμματα που να εκπροσωπούν την εργατική τάξη, αυτούς δηλαδή που αφορούν το σύνολο της κυβερνητικής επίθεσης

Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι και συνδικάτα έχουμε και μηχανισμούς άμυνας των κατακτήσεων μας έχουμε όπως και κόμματα που εκφράζουν τα κοινωνικά στρώματα της εργασίας έχουμε, παρόλα αυτά αυτή η κυβέρνησή συνεχίζει να περνά αντεργατικά μέτρα και να προετοιμάζει το σύνολο της κοινωνίας για ακόμα πιο σκληρά

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η απάθεια των μηχανισμών της εργατικής τάξης, θα έλεγε κανείς ότι έχουν πιστή ότι είναι αδύνατον να σταματήσουμε αυτή την κυβέρνηση σε αυτές της αποφάσεις της και περιορίζονται σε φραστικές καταγγελίες και σε κάποιες περιπτώσεις 3ωες έστω σποραδικές 24ωρες απεργίες που δεν δείχνουν και αποφασισμένοι για την επιτυχία τους, γιατί δεν δείχνουν και να στενοχωριούνται με τα μικρά ποσοστά συμμετοχής σε αυτές της συγκεντρώσεις

Στο μηνιαίο φύλο της ομοσπονδίας δημοτικόν και κοινοτικών υπαλλήλων στην κεντρική σελίδα γράφει με μεγάλα γράμματα (αντισταθείτε στα αντεργατικά μέτρα) και στην επικείμενοι ιδιωτικοποίηση που προσπαθούν νε επιβάλουν μεμονωμένοι σήμερα γενικευμένοι αύριο Δήμαρχοι

Κάτι ανάλογο γράφει στη κεντρική ηλεκτρονική σελίδα της ΔΕΗ (Σε διαρκή ετοιμότητα οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ), Επίσης στην ηλεκτρονική σελίδα της ΓΕΣΕΕ γράφει ( Συνεχίζεται η κατεδάφιση του Ασφαλιστικού Συστήματος ) και η ΑΔΕΔΥ διερωτάται (Γιατί συνεχίζουν την πολιτική των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και αντί για μόνιμο προσωπικό προσλαμβάνουν εκτάκτους, συμβασιούχους έργου, STAGE.

Γιατί συνεχίζουν και εντείνουν την πολιτική του ξεπουλήματος και των ιδιωτικοποιήσεων των Δημοσίων Υπηρεσιών και των ΔΕΚΟ.) έλα ντε γιατί γιατί τι φταίει

Πραγματικά τα ποσοστά των τελευταίων κινητοποιήσεις ήταν αποκαρδιωτικά είναι και ένα επιχείρημά που χρησιμοποιούν η ηγέτες του κινήματος μας (με τη κόσμο να κάνουμε απεργίες )

κανείς από αυτούς τους ηγέτες δεν καταλαβαίνει ότι τα μικρά ποσοστά στης συγκεντρώσεις δεν δείχνουν τίποτα άλλο από την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους ηγέτες μας, γιατί καταλαβαίνουμε την αναποφασιστικότητα τους και την έλλειψη εμπιστοσύνης στην δύναμη της τάξης, επίσης αποδεικνύει και την μικρή τους πίστη για την ικανότητα που έχουμε σαν μηχανισμός πίεσις να μπούμε εμπόδιο στα σχέδια αυτής της κυβέρνησις

Καταλαβαίνουμε ότι η κύριοι αυτοί κάνουν της 3ωρες και της 24ωρες όχι γιατί πιστεύουνε ότι με αυτόν τον τρόπο θα λύσουν κανένα πρόβλημα αλλά να δείξουνε προς τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούν ότι έχουν την δυνατότητα και την δύναμη να κινητοποιήσουν κλάδους εργαζομένων έτσι θα αυξήσουν την ισχύ τους στο αυριανό μοίρασμα της εξουσίας συνδικαλιστικής είτε και πολιτικής σε μερικές περιπτώσεις

Αυτός ο τρόπος συνεργασίας η (συνδικαλιστικής πρακτικής) με την εκάστοτε κυβέρνησή και πολιτική εξουσία συνεχίζεται από τον την αυγή του κινήματος και δυστυχώς μέχρι της ήμερες μας, μια μορφή ταξικής συνεργασίας που βρήκε πρακτική εφαρμογή στα συνδικάτα σε όλα τα επίπεδα που είναι βέβαια προέκταση της πολιτικής πρακτικής που ακολουθούσαν τα κόμματα της αριστεράς

Δεκαετίες τώρα έχει εκπαιδεύσει γενεές και γενεές συνδικαλιστών και πολιτικών σε μια μορφή ταξικής συνδιαλλαγής και μικρόν αληλουποχωρήσεων, είναι αλήθεια πως είχαμε μικρές κατακτήσεις στους χώρους δουλειάς και στους μισθούς, η μεγάλη αύξηση κερδών των επιχειρήσεων έδωσε την δυνατότητα να δοθούν αυτές της μικρο παραχωρήσεις όχι βέβαια χωρίς αγώνες, συγκριτικά βέβαια με τα κέρδη της αστικής τάξης στης δεκαετίες που ακολούθησαν αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ψίχουλα, έδωσε την δυνατότητα στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία να θριαμβολογεί για την επιτυχία της πρακτικής αυτής, της έδινε την δυνατότητα να την συνεχίζει και να γίνεται αποδεικτή από το σύνολο των εργαζομένων σαν την μόνη πιθανή συνδικαλιστική και πολιτική πρακτική,

οποιαδήποτε ιδέα για ρήξη και πολιτική σύγκρουση με την πολιτική εξουσία προκαλούσε φόβο ερωτηματικά και άρνηση μια και έβλεπαν καθημερινά το βιοτικό τους επίπεδο να βελτιώνεται, έτσι η ιδέες για κοινωνική ρήξη ήταν ανέφικτες και ανεπίκαιρες

Τα κέρδη της εργατικής τάξης ήταν μηδαμινά αυτό φαίνεται σήμερα ιδιαίτερα όταν για 50 χρόνια κατακτήσεων χάθηκαν μέσα σε περίπου 5 χρόνια, το τελευταίο προπύργιο των κατακτήσεων μας η Κυριακή σαν αργία σήμερα σε μια σειρά χώρες με απόφαση των κοινοβουλίων όπως το τελευταίο στην Γαλλία καταργήθηκε, είτε με κυβερνητικές αποφάσεις όπως στην Αγγλία

Στην Ελλάδα ακόμα στην ατζέντα της η κυβέρνηση δεν το έχει βάλει αλλά έχουν αναλάβει αυτόν τον ρόλο άλλη μηχανισμοί όπως για παράδειγμα ο δήμος του Μαρουσίου το δημοτικό συμβούλιο πήρε απόφασή ότι ο δήμος είναι τουριστικός και έτσι τα μαγαζιά του Μαρουσίου θα δουλεύουν και Κυριακή , με άρθρα ο τοπικός τύπος του Αμαρουσίου διακωμωδεί την κατάντια μας λέγοντας( θα κάνουμε τουρισμό στο Μαρούσι )

Η μεταπολεμικές κατακτήσεις έδωσαν μια αίγλη και στα συνδικάτα και στα εργατικά κόμματα όλοι θυμούνται της εργατικές κινητοποιήσεις τον οικοδόμων τον υφαντουργόν και πολλών άλλων κλάδων και της κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη

αυτές οι κατακτήσεις ήταν που είχαν συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους στα συνδικάτα και στα πολιτικά κόμματα της αριστεράς τους οδήγησαν να έχουν μια οργανωμένη παρουσία σε όλους τους χώρους συνδικαλιστική και πολιτική πρακτικής, πράγμα που φόβισε πολλές φορές της πολιτικές ηγεσίες της δεξιάς της περίοδο του 62-67 και του 74-85, και είναι αυτές οι εποχές που αναπολούν οι σημερινοί ηγέτες μας, δηλαδή την εποχή που ο καπιταλισμός βρισκόταν σε άνοδο οικονομική και είχε την δυνατότητα να κάνει της μικρο παραχωρήσης, η παροχές που το κίνημα κέρδιζε ισχυροποιούσαν την θέση τους και την πολιτική τους υπεροχή έτσι σήμερα ελπίζουν γρήγορα να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του ώστε να συνεχίσουν την ίδια πρακτική των μικρο παροχών γιατί ως πότε θα λένε στα έντυπα τους (φτάνει πια δεν πάει άλλο ) τι θα κάνουν, τι έχουν διαθέσει να κάνουν εκτός από μια 24ωρει απεργία και αυτή ασυντόνιστη ;

Αυτή η εποχή όμως σήμερα έχει περάσει, ο καπιταλισμός βρίσκεται στην μεγαλύτερη οικονομική ύφεση μεταπολεμικά,την έξοδο από την κρίση οι οικονομολόγοι την μεταθέτουν από χρόνο σε χρόνο και εάν αρχίσει στην καρδία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού εμείς θα την δούμε μερικά χρόνια αργότερα, έτσι λιπών αδυνατεί να δώσει και της ελάχιστες και ασήμαντες απαιτήσεις που βάζει το εργατικό κίνημα

Αυτό που ζητάει σήμερα επίμονα ο καπιταλισμός είναι να επιστρέψουμε ότι είχαμε πάρει όλα τα προηγούμενα χρόνια, ότι κατακτήσεις είχαμε κάνει εμείς και η γονείς μας,και αυτό μας το λέει με της συνεχείς μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό και στα κατά καιρούς αντεργατικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και όλες η ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε αυτή την λογική εντάσσονται η καθημερινές κακές ειδήσεις που ακούμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων

Αυτοί η αδυναμία επίλυσις οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει την εργατική τάξη και τα φτωχά κοινωνικά στρώματα λόγο της απόγνωσις σε μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις απόγνωσις με μια εκρηκτική διάθεσε να αμφισβητήσει και να ανατρέψει ότι διοικεί και αντιπροσωπεύει αυτό το σύστημα ,τα γεγονότα του Νοέμβρη είναι σίγουρο ότι πάλι σύντομα θα επαναληφθούν, και είναι βέβαιο ότι οι ηγέτες μας αδυνατούν να δώσουν λύσις με τον κλασικό τρόπο διεκδίκησις το μόνο που κάνουν είναι καταγγελίες και αυτοσυγκράτηση με βασικό εκφραστεί αυτής της πρακτικής σήμερα το ΚΚΕ

Είναι αναγκαία μια ηγεσία που να εκφράσει και να καθοδηγήσει τα γεγονότα που διαδραματίζονται καθημερινά στους εργατικούς χώρους γιατί είναι αλήθεια ότι αυτή η συνδικαλιστική πρακτική σήμερα περισσότερο από ποτέ αμφισβητείται, εκλέγονται αντιπρόσωποι που αμφισβητούν ανοικτά της πρακτικές της συνδιαλλαγής και ζητούν πιο δυναμικές λύσεις και πρακτικές που αμφισβητούν το κοινωνικό σύστημα και δίνουν ελπίδα στους συμβασιούχους στους μακροχρόνια άνεργους τους συνταξιούχους

Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε μια ηγεσία που να συντονίσει αυτούς τους ανεξάρτητους αγώνες που έρχονται και θα γίνονται από ανάγκη, οι καταλήψεις εργοστασίων στην Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι τα πρώτα δείγματα αυτής της πορείας που πρέπει να περιμένουμε και εμείς

Ενώ οι ηγέτες μας λένε (φτάνει πια) η αστική τάξη δεν σταματά να προετοιμάζεται, όλα το μέτρα πού παίρνει το τελευταίο διάστημα είναι ενταγμένα σε αυτή την λογική στην ισχυροποιήσει της ταξικής της θέσης

τα μέτρα για το φοιτητικό άσυλο οι αύξηση των κατασταλτικών μέτρον η κάμερες και το πογκρόμ στους μετανάστες θέλοντας να μειώσουν το εκρηκτικό υλικό που θα έχουν να αντιμετωπίσουν αύριο δέν είναι τίποτε άλλο από την αύξηση της δυναμικής της και της επιθετικότητας της

Όλοι αυτή η εικόνα που περιγράψαμε δεν είναι τίποτε άλλο από την προετοιμασία ενός πολέμου,ενός πολέμου ταξικού όπου τα στρατόπεδα προετοιμάζονται για μάχη

έτσι θα πρέπει να δούμε την δουλεία μας και σε αυτή τη λογική να προετοιμασθούμε και εμείς για τα γεγονότα που έρχονται

5/9/2009